"အဲ့တာတွေနောက်မှပြောရအောင်ပါ အခုအရင်ထမင်းစားရအောင်နော်~"
ထယ်ယောင်းကတားနေတာကြောင့် ဂျောင်ကုလဲ
ဘာမှမပြောတော့ဘဲအိပ်ယာပေါ်ကထ
ထမင်းစားရာ ထယ်ယောင်းကအပြုံးမပျက်အရင်အတိုင်းဘဲ~
*မင်းရဲ့မျက်နှာကပြုံးနေဘေမဲ့ မင်းရဲ့ရင်ထဲမှာငိုနေတာကို
ငါသိပါတယ်ထယ်ယောင်းရာ~*
ထမင်းစားပြီးကြတာနဲ့ နှစ်ယောက်သား
ဘာစကားမှမပြောကြတော့ဘဲ ကိုယ့်ဟာကို
စိတ်အပန်းပြေမယ့်အကြောင်းတွေသာတွေးရင်း
တစ်ညတာကိုကုန်ဆုံးလိုက်ကြတယ်။
"မင်းအလုပ်မသွားသေးဘူးလားထယ်ယောင်း~"
"မသွားဘူး တစ်နေ့လုံး ငါမင်းကိုအဖော်ပြုပေးမယ်~"
"မလိုပါဘူးကွာ ငါ့အကြောင်းမင်းမသိတာလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့
ငါကအပျော်ရှာတဲ့နေရာမှာတော်တဲ့လူလေ~"
"ဒါဘေမဲ့အခုမင်းကကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့လေ ထိခိုက်လွယ်တဲ့ကာလလဲဖြစ်တယ်~"
"အလုပ်သွားပါထယ်ယောင်း ငါအဆင်ပြေတယ်~"
သူ့ရဲ့တိုက်တွန်းမှုကြောင့် တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်နဲ့
ထယ်ယောင်းအလုပ်သွားလိုက်တာနဲ့ ဂျောင်ကုလဲ
သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြင်ဆင်ပြီး ဆေးရုံတစ်ခုဆီသို့~
"ကလေးဖျက်ချချင်လို့ပါdoctor~"
"ကလေးအဖေရဲ့လက်မှတ်လိုတယ် မဟုတ်ရင်
ခိုင်လုံတဲ့အကြောင်းပြချက်တစ်ခုပေးပါ~"
"ကလေးအဖေကဘယ်သူမှန်းမသိလို့ဖျက်ချချင်တာပါ~"
"ကိုယ်ဝန်ကဘယ်နှစ်လရှိပြီလဲ~"
"နှစ်ပတ်ဘဲရှိသေးတယ် ကလေးတောင်မဖြစ်သေးဘူး
အစက်ကလေးဘဲရှိသေးတယ်~"
"အစက်ကလေးတဲ့လား သူရဲ့နှလုံးခုန်သံကိုနားထောင်ကြည့်ချင်လား~"
"ဟုတ်~"
ဆရာဝန်ရဲ့စကားကြောင့် ဂျောင်ကုလဲ
ကလေးရဲ့နှလုံးခုန်သံကိုနားထောင်ရာ
ကလေးရဲ့နှလုံးခုန်သံက တည်ငြိမ်နေတဲ့ရေပြင်ကျယ်ကြီးပေါ်ကို ရေပေါက်ကလေးတွေ တစ်စက်ချင်းကျနေတဲ့အသံမျိုး~
*ထယ်ယောင်းရဲ့Pheromoneနံ့က ဆောင်းသစ်တောရနံဖြစ်ပြီး သူ့ရဲ့ကလေးကအေးမြတဲ့ရေပြင်ကျယ်ကြီးလိုဘဲ
တကယ်လိုက်ဖက်တယ်~*
ESTÁS LEYENDO
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
