"သူ့သူငယ်ချင်းအကြောင်းရောသိလား~"
"စီနီယာဘာကိုပြောချင်တာလဲ တည့်ဘဲပြောပါ~"
"ကောင်းပြီလေ သူက သူ့ရဲ့သူငယ်ချင်းကိုအရမ်းချစ်တာ~"
"အဲ့တာများအဆန်းလုပ်လို့စီနီယာရယ် ကျွန်တော်သိပြီးသားပါ ကိုကို့သူငယ်ချင်းကဂျောင်ကု အဲ့အစ်ကိုကို
ကိုကိုကငယ်ကတည်းကအလိုလိုက်ပြီးကရုစိုက်လာတာ
အဲ့တာကကျွန်တော့်ကိုသဝန်မတိုစေဘူး~"
"သူတို့နှစ်ယောက်ကလက်ထပ်ထားကြတာ
6နှစ်7နှစ်လောက်တောင်ရှိပြီ~"
"ဟဟ~မဖြစ်နိုင်လိုက်တာစီနီယာရယ်
လက်ထပ်ထားရင်လက်ထပ်လက်စွပ်ဝတ်ထားမှာပေါ့
ပြီးတော့ ကျွန်တော်နဲ့ဘယ်မိတ်ဆက်ပေးပါ့မလဲ~"
"မင်းမယုံသေးဘူးဘဲ~"
ဂျယ်ယောင်းက ထယ်ယောင်းတို့ရဲ့မင်္ဂလာဓာတ်ပုံကိုပြရင်း
အရင်ကအကြောင်းတွေအကုန်ပြောပြတော့
ငယ်ရွယ်သေးတဲ့ယွန်းဟိုမှာ မျက်ရည်အပေါက်ပေါက်~
"ငါဘာလို့မျက်ခမ်းတွေလှုပ်နေတာလဲ~"
"အဲ့တာသိပ်မကောင်းဘူးနော်ceo~"
"မင်းကလဲ အယူတီးလိုက်တာ~"
*ဝုန်း!*
"honey?"
"Pheromone...pheromone~"
"honey!!"
သူ့ရုံးခန်းထဲရောက်လာတဲ့ဂျောင်ကုက
အင်္ကျီဖရိုဖရဲ လည်ပင်းနဲ့ရင်ဘတ်တွေမှာ
စုပ်နမ်းရာတွေနဲ့မေ့လဲသွားလို့ ကမ္ဘာပျက်မတတ်ဖြစ်သွားတဲ့ထယ်ယောင်း~
"ဆေးရုံ...ဆေးရုံပို့ရမယ် ကားပြင်လိုက်~"
"ဟုတ်ကဲ့ceo~"
စိုးရိမ်စရာအခြေနေမို့ ဆေးရုံချက်ချင်းပို့တဲ့ထယ်ယောင်းက
ဂျောင်ကုကိုစိုးရိမ်တဲ့စိတ်နဲ့ သူ့ရည်းစားယွန်းဟိုဆက်နေတဲ့ဖုန်းကိုမကိုင်အား~
"အင်း~"
"သတိရပြီလားဂျောင်ကု~"
"အင်း~ငါမသေသေးဘူးဘဲ~"
မေ့လဲသွားရာကနေသတိရလာတဲ့ဂျောင်ကုက
ထုံထုံထိုင်းထိုင်းနဲ့ထထိုင်တော့
ထယ်ယောင်းကထူပေးရတာပေါ့~
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
