"ကျေးဇူးဘဲကွာ~"
"မလိုပါဘူး အိမ်ကိုပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်~"
ညစာအပြင်ထွက်စားရင်း ဂျောင်ကုကိုတွေ့လို့ကူညီပေးရင်း
တစ်ခါတည်းအိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးတဲ့မြောင်ဟွန်းက
သူ့pheromoneတွေကြောင့်heatတက်လာတဲ့ဂျောင်ကုရဲ့ ပွတ်တာကိုင်တာတွေကိုခံရပြီလေ~
"အစ်ကိုဂျောင်ကု မလုပ်နဲ့ ကျွန်တော်ကားမောင်းနေတာနော်~"
"မူမနေပါနဲ့ တစ်ခါလောက်လုပ်ရအောင်~"
"မလုပ်ချင်ဘူး ခဗျားယောကျာ်းနဲ့ဘဲလုပ်~"
"ဟာ~အရမ်းပူတယ်~"
"ရား!...Pheromoneတွေမထုတ်နဲ့လေ~"
အမှတ်အသားမလုပ်ရသေးတဲ့အတွက်ကြောင့်
မြောင်ဟွန်းရဲ့Pheromoneတွေကိုတုန့်ပြန်နေတဲ့ဂျောင်ကုက သာမာန်AlphaတွေကိုPheromoneတွေကိုတော့မတုန့်ပြန်~
"ဟိုမှာ ဆရာရဲ့ကား~"
*တီးတီးး!*
Pheromoneတွေအရမ်းထုတ်နေတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
မြောင်ဟွန်းအခက်တွေ့နေချိန်ထယ်ယောင်းကားကိုတွေလို့
ဟွန်းတီးပြီးကားရပ်ကာ ဂျောင်ကုကိုသူ့ကားထဲကထုတ်ရတယ်။
"ဆရာ~"
"honey~ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ~"
"နောက်မှရှင်းပြမယ် အခုမြန်မြန်ခေါ်သွားတော့~"
"Ok~အော် ငါက ငါ့အိမ်ကပန်းဘယ်လောက်လှလဲသိတယ် ဒါဘေမဲ့ ပန်းလေးကငါ့ထက်တော်တဲ့ဥယျာဥ်မှူးကိုလိုအပ်နေတာ~"
ပြောပြီးတာနဲ့ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုပွေ့ချီကာ
ကားထဲဝင်သွားပြီမို့ မြောင်ဟွန်းလဲရဲ့ရဲ့လေးပြုံးကာ
ကားထဲဝင်ထွက်သွားတော့တာပေါ့~
"ငါအရမ်းပူတယ်မြောင်ဟွန်း~"
"မြောင်ဟွန်းမဟုတ်ဘူး ကိုယ်ပါ~"
အိမ်ပြန်ရောက်လို့အိပ်ယာပေါ်ချပေးသည်အထိ
ဂျောင်ကုကအမူးမပြေသေးတာကြောင့်
ထယ်ယောင်းမှာလဲစိုးရိမ်စိတ်နဲ့ရယ်~
"ဟင်~ထယ်ယောင်းလား~"
"ဟုတ်တယ် ကိုယ်ပါ~"
"မဖြစ်နိုင်ဘူး...ဟင့်...ထယ်ယောင်းကငါ့ကိုအရင်လိုကရုမစိုက်တော့ဘူး~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
