*ဂျောင်ကုရဲ့နှလုံးနှုန်းတွေအရမ်းမြန်နေတယ်
သူကြောက်နေတာဘဲ~*
"စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းလိုက်တာ~"
*ဝုန်း!*
"အားး!!"
အပေါ်ကနေရုတ်တရက်ကြီးသရဲမအရုပ်က
ဇောက်ထိုးကြီးကျလာတာမို့ဂျောင်ကုလန့်ပြီး
မျက်စိမှိတ်ကာထယ်ယောင်းဘက်လှည်မိလိုက်ဘေမဲ့
မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့ထယ်ယောင်းရဲ့ကျောပြင်ကိုသာမြင်ရပြီး သူ့ကိုဖက်ထားသူက သူ့ရည်းစားဖြစ်နေတော့ ချက်ချင်းမျက်ရည်တွေစို့တက်လာရော~
"ဟင့်...ဟင့်...အီးးဟီးး~"
"ba..baby..အရမ်းလန့်သွားတာလား
ကိုယ်ရှိတယ်မကြောက်နဲ့နော်~"
"ဟင့်အင်း...အီးးဟီးးး~"
"မျက်လုံးမှိတ်ထားbaby အပြင်ကိုခေါ်သွားပေးမယ်~"
ဂျောင်ကုကအရမ်းငိုနေတာမို့ ရည်းစားဖြစ်သူက
ပွေ့ချီအပြင်မြန်မြန်ထွက်သွားပြီး
ထယ်ယောင်းစိတ်ထဲလဲမကောင်း~
"ကလေးတောင်းပန်ပါတယ်ကိုကို
အစ်ကိုဂျောင်ကုကအဲ့လောက်ကြောက်တတ်မှန်းမသိလို့~"
"အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်~"
"ကိုကို စိတ်ဆိုးသွားတာလား~"
"သွားရအောင်~"
စိတ်မပျော်တော့တဲ့ထယ်ယောင်းကယွန်းဟိုကို
အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးပြီး အိမ်ချက်ချင်းပြန်ရာ
ဂျောင်ကုကအိမ်ပြန်မရောက်သေး~
"ဖုန်းဆက်ကြည့်ဦးမှပါ~"
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ဂျောင်ကုကိုဖုန်းဆက်တော့
ပထမတစ်ကြိမ်မှာမကိုင် နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်ဆက်မှ
ကိုင်လာတော့ဂျောင်ကုမဟုတ်~
"အခုပြောနေတာဘယ်သူလဲ~"
"babyရဲ့ချစ်သူပါ မင်းကထယ်ယောင်းမဟုတ်လား~"
"ဟုတ်တယ် ဂျောင်ကုမင်းဆီမှာလား~"
"မဟုတ်ဘူးလေ အိမ်ပြန်ချင်တယ်ပြောလို့အခုမှလိုက်ပို့ပေးပြီးပြန်လာတာ ဖုန်းကကားထဲမှာကျန်ခဲ့တာကိုမင်းဆက်ခဲ့မှသိတယ်~"
*ဒီကောင်ငါ့ကိုလိမ်နေတာလား~*
"ဘယ်အိမ်ကိုလိုက်ပို့လိုက်တာလဲပြောဦး~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
