"မျက်နှာသစ်ပြီးပြီပါးပါး အခုဘာလုပ်ရမှာလဲ~"
"ဘာလုပ်ရမှာလဲ မနက်စာပြင်ရမှာပေါ့~"
"ဟာ ပါးပါးကလဲ ယောက္ခမကတောင်မခိုင်းတာကို~"
"သူမခိုင်းဘေမဲ့ငါခိုင်းတယ် omegaသားကို
အိမ်မှုကိစ္စဘာမှမသင်ပေးလိုက်ရဘဲသေသွားမှာစိုးလို့~"
ချွေးမ တက်ထည့်လိုက်ဘေမဲ့လဲထယ်ယောင်းအမေက
ဘာမှမခိုင်းတော့Mrs.jeonကိုယ်တိုင်
လာရောက်ခိုင်းစေရာ ဂျောင်ကုမှာမျက်ရည်မျက်ခွက်~
"ဟင့်~"
"တစ်မိုင်လောက်ကနေကြော်မနေနဲ့လေ အနားတိုးဦး~"
"ဆီစင်တယ်ပါးပါးရဲ့...ဟင့်~"
"ဘယ်လောက်ထိစင်မှာမို့လို့လဲ အကြောက်ကလဲကြီးချက်~"
"ကြောက်တာပေါ့...ဟင့်...ဆီစင်တာ ပန်းနဲ့ပေါက်ခံရတာမှမဟုတ်တာ..ဟင့်~"
"ငါပြောသမျှကိုတစ်ခွန်းမကျန်ပြန်ပြောနေမယ့်အစား
ဒီပန်းပွင့်စိမ်းကိုသာကျက်အောင်ကြော်စမ်းပါ~"
ပန်းပွင့်စိမ်းကြော်တာကို တစ်တောင်လောက်ရှည်တဲ့
ဟင်းကြော်ဇွန်းနဲ့ အဝေးကနေကြော်နေတဲ့ဂျောင်ကုကို
အဖေဖြစ်သူကကြည့်မရတော့~
"သား~ထယ်ယောင်း အိပ်မနေနဲ့လေ ထတော့~"
"ငါးမိနစ်ဘဲomma~"
"ငါးမိနစ်လုပ်မနေနဲ့ kookieကိုသွားကူဦး~"
"kookieကဘာလုပ်နေလို့ကူရမှာလဲ~"
"ထကြည့်မှသိမှာပေါ့ ကဲထ~"
Mrs.kimလာနိုးလို့ ထယ်ယောင်းမှာလဲ
အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ထပြီးမျက်နှာသစ်ကာ
သူ့အမေခေါ်ရာနောက်လိုက်သွားတော့
မီးဖိုထဲကဂျောင်ကုကိုမြင်ပြီးမျက်လုံးတွေပြူးကျယ်သွားရော~
"kookie~"
"ထယ်ယောင်း~အီးးးဟီးးး~"
ထယ်ယောင်းကိုမြင်တာနဲ့အားကိုးအားထား
ငိုရင်းပြေးဖက်တဲ့ဂျောင်ကုကိုထယ်ယောင်းကလဲ
ရင်ခွင်ထဲသိမ်းသွင်းဖက်ထားလိုက်လေရဲ့~
"ဘာဖြစ်တာလဲkookie ဘယ်နားကနာလို့လဲ~"
"ဟင့်အင်း...ဟင့်~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
