"အခု ငါတို့ရဲ့မင်္ဂလာဦးညဘဲ~"
"ငါတို့ထွက်ပြေးရအောင်ထယ်ယောင်း~"
"မင်းကထွက်ပြေးမှာ? ငါနဲ့?"
"ဟုတ်တယ်လေ ငါတို့မှဒီလက်ထပ်ပွဲကိုသဘောမကျတာ~"
"အဲ့လိုဆိုရင်တောင် ငါကြားဖူးတာ
သတို့သားကထွက်ပြေးတာ ဒါမှမဟုတ်
သတို့သမီးကထွက်ပြေးတာတွေဘဲလေ အခုကဘယ်လိုလုပ်
နှစ်ယောက်အတူထွက်ပြေးမှာလဲ~"
"ငါကကြောက်တယ်လေ တစ်ယောက်တည်းပြေးသွားပြီး
မကောင်းတဲ့လူတွေနဲ့တွေ့ရင်ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ~"
"ငါပြောမယ်ဂျောင်ကု ငါတို့ဘယ်ကိုမှပြေးစရာမလိုဘူး
ငါက မင်းမကြိုက်တာ ဘာမှမလုပ်ဘူး မင်းမထိနဲ့ဆိုငါမထိဘူး~"
"အဲ့လိုကြောင့်မဟုတ်ဘူး ထိထိမထိထိဘာမှမဖြစ်ဘူး
အဓိကက ငါမင်းနဲ့မပေါင်းချင်တာကွာ အရင်လိုဘဲနေချင်တာ~"
"အဲ့အတွက်ဘာမှမပူနဲ့ တစ်ချိန်ကျရင်ငါတို့ကွားရှင်းကြမယ်လေ~"
"ရပါ့မလား~"
"ရတာပေါ့ကွ~တကယ်လို့ငါတို့သာအခုထွက်ပြေးသွားရင်
ဒုက္ခရောက်သွားမှာဟ~"
"အင်းပါလေ~"
နှစ်ယောက်ညှိလို့အဆင်ပြေသွားတာနဲ့
မင်္ဂလာဦးညကို ဘာမှမညတော့ဘဲ
ရိုးရိုးသားသားသာဖက်အိပ်လိုက်ကြတော့တယ်။
"အစ်ကိုကတော့ အစ်ကို့သားကို ချွေးမတတ်ဘဲထည့်မယ်~"
"ဟုတ် ရပါတယ်အစ်ကို ကျွန်မလဲkookieကိုသားအရင်းလိုချစ်ပါတယ်~"
"မဟုတ်ဘူး~အရမ်းရွတဲ့ငါ့သားကိုနှိပ်စက်ပေးခိုင်းတာ
မနက်စောစောထ ထမင်းချက်ခိုင်း အိမ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ခိုင်း
လျှော်ဖွတ်ခိုင်း~"
"မဟုတ်တာဘဲအစ်ကိုရယ် ကျွန်မ မခိုင်းရက်ပါဘူး~"
ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့အရမ်းရွတဲ့သားဖြစ်သူကို
အိမ်ထောင်ချပေးလိုက်တာတောင်စိတ်မကျေနပ်သေးတဲ့Mrs.jeonက ဒီတိုင်းအလွတ်ပေးမည်မဟုတ်~
"ထယ်ယောင်း~ဘာလိုလိုနဲ့ငါတို့တွေလင်မယားဖြစ်တာ
နှစ်ရက်ရှိသွားပြီနော်~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
