"ေအးေနာ္~"
"တစ္ခုက ငါတို႔ေတြေျခခ်ဳပ္မိသြားတာဘဲ~"
"မမိပါဘူး ငါတို႔မိဘေတြက ဒီပံုစံနဲ႔ငါတို႔ကိုတားလို႔ရမယ္ထင္ေနတာ သူတို႔မွားေၾကာင္းသက္ေသျပရမယ္~"
"ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲစဥ္းစားထားလိုက္ ငါအခုအတန္းတက္လိုက္ၪီးမယ္ အတန္းပ်က္တာရက္ဆက္ေနၿပီ~"
"ညႀကီးကို ဘယ္အတန္းတက္မွာလဲ
ေက်ာင္းသြားရၪီးမွာလား~"
"online classပါ အိပ္ခ်င္ရင္အိပ္နင့္ေနာ္
ငါ့ကိုေစာင့္မေနနဲ႔~"
ထယ္ေယာင္းကေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းတက္တာကို
အခုမွသိလိုက္တဲ့ေဂ်ာင္ကုက အခုလိုတက္ေနတာ
သူ႔အတြက္ဆိုတာကိုေတာ့မသိ~
"kookie..ထစမ္း~"
"ဟင့္အင္း~"
"ဟင့္အင္းလုပ္မေနနဲ႔ အခုခ်က္ခ်င္းအိပ္ယာေပၚကထစမ္း~"
"ဟင္...ဘယ္သူႀကီးလဲ ငါ့ေယာကၡမလဲမဟုတ္ပါဘူး~"
ထယ္ေယာင္းရင္ခြင္ထဲဇိမ္က်က်နဲ႔အိပ္ေနတာကို
တစ္ေယာက္ေယာက္ကလာႏိုးေနလို႔
မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့Mrs.kimလဲမဟုတ္~
"အိမ္ဆင္းသြားတာႏွစ္ရက္ဘဲရိွေသးတယ္
ေမြးအေဖတစ္ေယာက္လံုးကိုေမ့သြားၿပီေပါ့ေလ~"
"ပါးပါးလား~"
"ေအ ဟုတ္တယ္ငါဘဲ~"
"ပါးပါးကဘာလာလုပ္တာလဲ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္မေနဘဲနဲ႔~"
"ေအာင္မာ လုပ္ထည့္လိုက္ရင္ေသၪီးမယ္
နာရီကိုၾကည့္စမ္း~"
"ဟင္~အခုမွမနက္ငါးနာရီဘဲရိွေသးတယ္~"
"ထေတာ့~"
"မထခ်င္ေသးဘူး ထယ္ေယာင္းလုပ္ၪီး~"
"အင္း~ဘာျဖစ္တာလဲkookie~"
"သားထယ္ေယာင္းကညကအတန္းတက္ရတယ္ဆိုေတာ့
ဆက္အိပ္ kookieမင္းလာခဲ့~"
Mrs.jeonတစ္ေယာက္ေဂ်ာင္ကုကိုဆြဲေခၚသြားေဘမဲ့
တစ္နာရီခြဲေလာက္ကမွအိပ္ထားရတဲ့ထယ္ေယာင္းက
ထၿပီးမတားႏိုင္ေတာ့~
"မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးၿပီပါးပါး အခုဘာလုပ္ရမွာလဲ~"
"ဘာလုပ္ရမွာလဲ မနက္စာျပင္ရမွာေပါ့~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
