"အဟမ်း ဘယ်လိုလဲဂျောင်ကု~"
"စကားလာပြောတယ်လေ ဘယ်ရမလဲငါလဲမူပြလိုက်တာပေါ့~"
"ဟဟ..ယုံတယ် စားပြီးရင်သွားကြစို့လေ ငါစာမေးပွဲအတွက်ပြင်ဆင်ရဦးမှာ~"
"Ok~"
"Messageကျပြီလားkookie~"
"မကျသေးဘူးလို့ မင်းကငါ့ထက်ပိုစိတ်လှုပ်ရှားနေသလိုဘဲ~"
"ဟုတ်တယ် ငါအရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေပြီ~"
ဂျောင်ကုအောင်စာရင်းထွက်မယ့်နေ့မှာ
အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ထယ်ယောင်းက
ဂျောင်ကုအခန်းထဲMr.jeonတို့နဲ့အတူဟိုဘက်လျှောက် ဒီဘက်လျှောက်~
"messageကျပြီထယ်ယောင်း~"
"ဟုတ်လား ဖွင့်ကြည့်လိုက်~"
"အောင်မယ်ဆိုတာတော့ငါသိတယ် အမှတ်အနည်းအများဘဲ~"
"အင်းပါ~ဖွင့်လိုက်တော့~"
အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှူပြီး
messageကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တဲ့ဂျောင်ကုက
ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ အမှတ်ကောင်းကောင်းနဲ့အောင်လေရဲ့~
"ရေးး~ထယ်ယောင်းနဲ့ကျောင်းအတူတူတက်ရတော့မယ်ကွ~"
"ဟုတ်တယ်ကွ ငါတို့တွေထပ်မခွဲရတော့ဘူး~"
"kookieကဆေးကျောင်းတက်မှာလား?"
"ဟုတ်တယ်လေAppa ဘာဖြစ်လို့လဲ~"
"ဘာဖြစ်ရမှာလဲ သားကအကြောက်ကြီးတာနဲ့
သွေးမြင်ရင်မမေ့လဲသွားနိုင်ဘူးလား~"
"အဲ့တာဟုတ်တယ်kookie သွေးထွက်သံယိုမမြင်ရတဲ့
ဆေးမေဂျာမရှိဘူး အလှအပနဲ့အရေပြားမေဂျာဆိုရင်တောင်
အလှအပအတွက်ခွဲစိတ်တာကရှိသေးတယ်~"
"အဲ့တာဆိုဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ ငါကမင်းနဲ့ကျောင်းအတူတူတက်ချင်တာလေ~"
"ဒါဆိုရင် ဆေးဝါးမေဂျာကိုတက်လိုက်
အဲ့တာကဆေးဖော်စပ်ရတာလေ စာတော့များမယ်ထင်တယ်~"
"ရတယ် ငါတက်မယ်~"
"Ok~"
စိတ်ဝင်စားတာတွေမဝင်စားတာတွေနားမလည်
ထယ်ယောင်းနဲ့ကျောင်းတူရင်ပြီးရောဆိုပြီးတက်တဲ့ဂျောင်ကုကဆေးဝါးမေဂျာကိုလျှောက်ထားလိုက်တယ်လေ~
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
