"sorry ထုတ်ပေးမလို့ပါဘဲ ဒါဘေမဲ့
ဒီအခြေနေထိရောက်နေမှတော့မထုတ်ချင်တော့ဘူး
တစ်ခါလဲလုပ်ဖူးပြီးပြီကို~"
"လူယုတ်မာ...အီးးးဟီးးး~"
"မငိုပါနဲ့kookieရယ် ခနဘဲနာမှာပါကွာ..မွ...မွ~"
"နာတယ်...ဟင့်...အီးးးဟီးးး..ဖင်ပြဲသွားပြီ..မေနိုးကောင်~"
"မပြဲပါဘူး ပြဲသွားလဲဆေးထည့်ပေးပါ့မယ်..မွ...မွ~"
ဆက်တိုက်ကိုငိုနေတဲ့ဂျောင်ကုကိုထယ်ယောင်းက
မျက်ရည်တွေသုတ်ပေးရင်းမျက်နှာအနှံ့နမ်းကာ
နည်းနည်းအငိုတိတ်သွားမှအသွင်းအထုတ်စလုပ်ရတယ်။
"အင့်...အား...ဒါကတော်တော်ကောင်းတာဘဲ..အာ့~"
"အား...အာ့...နာတယ်လို့...ဟင့်...အင့်~"
"စိတ်လျှော့ထား...ပြွတ်စ်~"
"အင့်....ဟင့်...ဟာ့...အား....အင့်~"
ထယ်ယောင်းကအသွင်းအထုတ်ကို
ဖြည်းဖြည်းလေးလုပ်ပေးပြီးချယ်ရီသီးလေးတွေကို
စုပ်နမ်းပေးတော့ဂျောင်ကုတစ်ယောက်နာကျင်တာလျော့နည်းလာပြီးသာယာမှုကိုစတွေ့လာပြီလေ~
"ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်...အွန်း~"
"အား...ဟာ့...အင်း...အင့်~"
"ပြွတ်စ်...အင့်...ကောင်းလိုက်တာ~"
"အာ့...အာ့...ဟေ့ကောင်မင်း...မြန်လာတယ်...အင့်~"
"ဟာ့...အင့်...f**k...အား~"
"ထယ်ယောင်း...အား...ဟာ့...အင်း...အင့်...အင့်~"
ဂျောင်ကုရဲ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုဖြဲကိုင်ကာ
အသွင်းအထုတ်လုပ်နေတဲ့ထယ်ယောင်းက
သွေးစို့နေတဲ့ဂျောင်ကုရဲ့အပေါက်လေးကိုအရမ်းကြီးမပြဲကွဲသွားစေရန်ထိန်းလုပ်နေရသည်မှာမလွယ်လှ~
"အင့်...f**k...အား...ဟာ့~"
"အာ့...အာ့...အင့်...အွင့်...အွန်း...အာ့~"
"အား...ဒီလောက်တောင်ကောင်းတာကိုး...အင့်~"
"အာ့...အာ့...အင့်...အင့်...ဟင့်...အင်း...အွင့်~"
"အရမ်းကောင်းတယ်...အင့်...အား~"
"အင့်...အင့်...အား...ထယ်ယောင်း...အာ့...ဟင်းး...အင်း~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜7💜🔞🔞
Start from the beginning
