"အီးးးဟီးးးး~"
"kookie~ဘယ်နားနာသွားလဲ ငါ့ကိုပြဦး~"
"ပိုးယား...ဟင့်...ဖယ်ပေး...အီးးးဟီးးး~"
"ပိုးယားကမရှိတော့ဘူး ဒူးခေါင်းမှာသွေးထွက်နေပြီ
အိမ်ပြန်ပြီးဆေးထည့်ကြရအောင်~"
ငိုနေတဲ့ဂျောင်ကုကိုကျောပိုးပြီးပြေးသွားတဲ့ထယ်ယောင်းက
ကြိုက်လှပါချည်ရဲ့ဆိုတဲ့ဂျယ်ယောင်းကိုတောင်
နှုတ်မဆက်သွား~
"ဟက်~သူကငါ့ကိုကြိုက်တာလား သူ့သူငယ်ချင်းကိုကြိုက်တာလားမသဲကွဲဘူး~"
ကာယကံရှင်နှစ်ယောက်ကသာမသိတာ
ဘေးလူတွေကသိနေတာမို့ ဂျယ်ယောင်းတစ်ယောက်
သူ့စာသူသာအာရုံစိုက်ထားလိုက်တယ်။
"ဟင့်...အီးးးဟီးးး...စပ်တယ်~"
"ခနလေးပါ ဆေးလိမ်းပြီးရင်ပျောက်သွားမှာနော်~"
"ဟင့်အင်း..အရမ်းစပ်တယ်...ဟင့်~"
"အင်းပါ မစပ်အောင်မှုတ်ပေးမယ်~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုဒူးခေါင်းကဒဏ်ရာကို
သန့်ရှင်းပေးပြီး ဆေးလိမ်းပေးတော့
ဂျောင်ကုကစပ်လို့အရမ်းငိုတာမို့ မစပ်အောင်လေမှုတ်ပေးလေရဲ့~
"အဲ့တာကဘာဖြစ်လာပြန်တာလဲ~"
"ချော်လဲတာ...အီးးဟီးးး~"
"အမြဲတမ်း ရှပ်ပြာရှပ်ပြာနဲ့လုပ်နေတာကို
ချော်လဲမှာပေါ့ ပြစမ်း ဒဏ်ရာကနက်သွားသေးလား~"
*kookieကထိခိုက်လွယ်ပြီးအငိုသန်လို့
ဘယ်သူမှစိတ်မရှည်ကြဘူး ငါဘဲသူ့အပေါ်စိတ်ရှည်တာ~*
"အီးးဟီးး...ဟင့်~"
"မျက်လုံးတွေနာနေတော့မယ်မငိုနဲ့လေkookie
ခနနေကျရင်မုန့်ဝယ်ကျွေးမယ်နော်~"
ငိုနေတဲ့ဂျောင်ကုကိုထယ်ယောင်းကဖက်ထားပြီး
Mrs.jeonက ဒဏ်ရာကိုသေချာစီစစ်ကာ
လိုအပ်တာကိုထပ်လုပ်ပေးရတာပေါ့~
"ရပြီ~အရမ်းကြီး မဆော့နဲ့ဦး ဒဏ်ရာကနည်းနည်းပြင်းတယ်~"
"ဟုတ်~"
"ငြိမ်ငြိမ်လေးနေကြတော့ ဘယ်မှလျှောက်မသွားနဲ့~"
"ထယ်ယောင်းကkookieကိုမုန့်ဝယ်ကျွေးမယ်လို့ပြောထားတာ~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
