"ဟုတ်လား ငါမေ့နေတာ~"
"ချီးကိုမေ့ ဆေးပါလား မြန်မြန်လေးသောက်ထားလိုက်~"
"ပါးပါးထည့်ပေးလိုက်တယ်ထင်တယ်..အား~"
"ခနလေးတောင့်ခံထားဦး ငါဆေးရှာလိုက်ဦးမယ်~"
တဖြည်းဖြည်းနဲ့အသိစိတ်လွတ်လာတဲ့ဂျောင်ကုက
သူ့ဟာသူထိတွေဖြေလျှော့နေရင်းpheromoneတွေထုတ်လွတ်နေတော့ ဂျောင်ကုအိတ်ထဲheatထိန်းဆေးရှာနေတဲ့ထယ်ယောင်းမှာနှာခေါင်းပိတ်လျှက်~
"တွေ့ပြီ~ဒီမှာသောက်လိုက်ဦးဂျောင်ကု~"
"ငါ့ကိုထိတွေ့ပေးပါထယ်ယောင်း~"
"ဆေးသောက်ဦး~"
"မင်းရဲ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ငါ့ရဲ့အပေါက်ကို
ထိုးဆွပေးပါ အထဲမှာအရမ်းယားနေတယ်~"
"အရင်ဆုံးဆေးသောက်ဦး မဟုတ်ရင်သုံးရက်လုံးအရူးလိုဖြစ်နေမှာ~"
"မသောက်ချင်ဘူး~"
"မသောက်လို့မရဘူး~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုဆေးအတင်းတိုက်လိုက်ဘေမဲ့
heatကာလထဲရောက်နေပြီမို့
မတားနိုင်တော့ဘဲဂျောင်ကုကheatတက်နေပြီ~
"ထည့်ပေး မင်းရဲ့လက်တွေကိုထည့်ပေး
မဟုတ်ရင်လဲ မင်းရဲ့d**kကိုထည့်ပေး~"
"အသက်ကိုမှန်မှန်ရှူဂျောင်ကု စိတ်မလွတ်သွားစေနဲ့~"
"အရမ်းပူတယ်..ဟင့်..နေရခက်တယ်~"
"သက်သာသွားအောင်ကူညီ..အွတ်~"
နှာခေါင်းကိုလက်နဲ့အုပ်ထားတာကို
ဂျောင်ကုကဆွဲဖယ်ကာ သူ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလာတော့
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ဂျောင်ကုရဲ့pheromoneတွေရှူမိပြီးစိတ်လွတ်ချင်လာပြီ~
"ပြွတ်စ်...ခန...အု~"
"ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်...အွန်း~"
ဂျောင်ကုက ထယ်ယောင်းကိုတက်ခွပြီး
ဆက်တိုက်နမ်းနေတာကြောင့် ထယ်ယောင်းလဲ
ချိုမြိန်လှတဲ့ဂျောင်ကုရဲ့pheromoneတွေအောက်
ကျဆုံးသွားလေပြီ~
"ပြွတ်စ်...အား...အရမ်းပူတယ်~"
"မင်းရဲ့pheromoneတွေကအရမ်းမွှေးတယ်~"
أنت تقرأ
~~real life~~{Complete}
أدب الهواةဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜4💜
ابدأ من البداية
