လူကြီးတွေကစိတ်ပူလို့ဖုန်းဆက်မေးတာကို
ထယ်ယောင်းတို့နှစ်ယောက်ကတော့
လူငယ်သဘာဝအလိုမကျကြ~
"ကားရပ်ပြီထယ်ယောင်း ရောက်ပြီလား~"
"မရောက်သေးဘူး ဒါကထမင်းစားနားတာ
ဆင်းရအောင်လာ~"
"ငါဗိုက်မဆာဘူး~"
"ငါတို့က ထမင်းစားဖို့ဆင်းမှာမဟုတ်ဘူး
ဒီမှာနေထားခဲ့မှာ~"
"မင်းတကယ်ပြောတာလား~"
"တကယ်ပေါ့ကွ မြန်မြန်လာ~"
လက်တစ်ဝက်မှာ ထမင်းစားအပေါ့အလေးသွားဖို့
ကားရပ်ပေးတာကို ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုကတော့
တစ်ခါတည်းဆင်းထားကြပြီး ကားပေါ်ပြန်မတက်တော့~
"အိမ်ကဖုန်းဆက်လာရင်ဘယ်လိုပြောမလဲ~"
"လမ်းမှာကားပျက်နေလို့ဆိုပြီးပြောလိုက်မယ်~"
"ရပါ့မလား~"
"ရပါတယ် ရအောင်ပြောမှာပေါ့ နေဦး
မင်းမျက်နှာကနီနေသလိုဘဲ~"
"ဟုတ်လား~ငါလဲ ပူတယ်လို့တော့ခံစားနေတယ်~"
"တည်းခိုခန်းငှားလိုက်မယ် ရေချိုးလိုက်~"
အပြစ်အနာအဆာမရှိဝင်းမွတ်နေတဲ့မျက်နှာလေးက
နီရဲနေတော့ ထယ်ယောင်းလဲစိတ်ပူကာ
တည်းခိုခန်းငှားရေချိုးခိုင်းပြီး သူ့အမေထည့်ပေးထားတဲ့အဖျားပျောက်ဆေးတိုက်ထားလိုက်တယ်။
"ဖျားချင်သလိုမခံစားရဘူးလားဂျောင်ကု~"
"မခံစားရဘူး ပူနေတာလေးဘဲ~"
"မင်းရဲ့အသားတွေအရမ်းပူနေတယ်~"
"အင်း~မင်းရဲ့လက်ကအေးလိုက်တာ နေလို့ကောင်းတယ်
ထပ်ပြီးထိပေးဦး~"
နဖူးတွေပါးတွေကိုစမ်းကြည့်ပေးတဲ့ထယ်ယောင်းရဲ့လက်ကိုယူကာလည်ပင်းတွေနဲ့ရင်ဘတ်တွေအထိ
ထိကိုင်စေတဲ့ဂျောင်ကုကမူမမှန်~
"မဟုတ်မှ မင်းheatဝင်နေတာလား~"
"ဟုတ်မယ်ထင်တယ် ငါ့ဖင်ကတရွရွဖြစ်နေတယ်~"
"ဒီနေ့25ရက်နေ့~ရား!..မင်း တားဆေးမသောက်ထားဘူးလား 25,26,27က မင်းရဲ့heatကာလလေ~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
