"ပေးခဲ့~"
ကြက်ကောင်လုံးကင်ကိုဓားနဲ့လွှာရင်း
အဆင်မပြေဖြစ်နေတဲ့ထယ်ယောင်းကိုဂျောင်ကုက
ကူလုပ်ပေးနေသေး~
"ရပြီ စားတော့~"
"ကျေးဇူးဘဲ~"
"မလိုပါဘူး အပိုတွေပြောမနေနဲ့ စားတော့~"
တစ်ယောက်ကိုယ်တစ်ယောက်အပြန်အလှန်ကရုစိုက်နေကြတဲ့ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုကိုMrs.jeonတစ်ယောက်
ပြုံးကြည့်နေရုံကလွဲပြီး ဘာမှမပြောနိုင်~
*သူတို့အချင်းချင်းကြိုက်သွားကြရင်ကောင်းမယ်~*
"ညနေစာအတွက်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဦးလေး~"
"ကောင်းပါပြီ~"
"ငါသွားပြီနော်ဂျောင်ကု~"
"မနက်ဖြန်မှတွေ့မယ်~"
ညနေစာစားကြပြီးတော့Mrs.jeonရှိတာမို့
အနမ်းမပေးဘဲခွဲခွာသွားကြတဲ့ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုက
နောက်နေ့တွေမှာလဲတစ်ပူးပူးတစ်တွဲတွဲ~
"ထယ်ယောင်း ငါတို့clubသွားရအောင်
ငါသွားချင်တယ်~"
"clubကအသက်မပြည့်သေးရင်ဝင်လို့မရဘူးလေ
ပြီးတော့မင်းကOmegaဆိုတော့ပိုလို့ဝင်မရဘူး~"
"ဟာ မရဘူး သွားချင်တာ~"
"မရပါဘူးဆိုဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ~"
"မင်းရအောင်လုပ်ပေးလေ~"
"clubတော့အဆင်မပြေဘူးကွာ အခုက
ကျောင်းပိတ်ရက်လဲဖြစ်တယ်ဆိုတော့ နယ်ဘက်ကို
ညအိပ်ခရီးထွက်မလား~"
"နှစ်ယောက်တည်းဆိုသွားချင်တယ် မိဘတွေပါရင်တော့မသွားချင်ဘူး~"
"နှစ်ယောက်တည်းသွားလို့ရအောင်ငါလုပ်ပေးမယ်
clubသွားဖို့ကိစ္စကိုသာလက်လျှော့လိုက်~"
"ok~"
နှစ်ယောက်တည်းကို ညအိပ်ခရီးထွက်ခွင့်ပေးဖို့ဆိုတာ
ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်ဘေမဲ့ ဖြစ်အောင်လုပ်ခဲ့တဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့် ဂျောင်ကုချီးကျူးမလို့ပြင်တုန်း~~~
"အဖွားဆီသွားမှာ??"
"ဟုတ်တယ်လေ ငါ့အဖေဘက်ကအဖွားရဲ့ရွာကိုသွားမှာ~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
