"ဒါဘာဖြစ်ထားတာလဲဂျောင်ကု~"
"ဟမ်? မသိဘူးလေ တစ်ခုခုနဲ့တိုက်မိတာနေမှာပေါ့~"
"ဘာလို့ပေါ့ပေါ့ဆဆနေရတာလဲ ဆေးလိမ်းရအောင်လာ~"
"အဲ့လောက်ထိမလိုပါဘူးကွာ~"
"လိုတာပေါ့ ဘာလို့မလိုရမှာလဲ omegaတွေက
အပြစ်အနာအဆာကင်းရတယ် အဲ့တာမှAlphaကောင်းကောင်းနဲ့လက်ထပ်ရမှာ~"
"ငါ့အဖေပြောနေကျစကားတွေ~"
"ဟုတ်တယ်လေ အဲ့တာအမှန်ဘဲ ငါကမင်းကို
Alphaကောင်းကောင်းနဲ့ဘဲလက်ထပ်စေချင်တာ~"
ပါးစပ်ကလဲပြောရင်းဂျောင်ကုရဲ့အညိုမဲဒဏ်ရာကို
ဆေးလူးပေးနေတဲ့ထယ်ယောင်းက
ဂျောင်ကုအတွက်သူငယ်ချင်းဆိုတာထက်ပိုတယ်။
"ငါလဲမင်းလိုAlphaဖြစ်ချင်တယ်
လူတွေကomegaတွေကိုတန်ဖိုးမထားကြဘူး
ကလေးမွေးစက်လိုဘဲသဘောထားကြတာ~"
"မင်းကသာမာန်Omegaမဟုတ်ဘူးလေ
dominateအမျိုးအစား ဒါကြောင့်မို့လို့
Alphaတိုင်းကမင်းကိုအထင်မသေးရဲဘူးAlphaတိုင်း
မင်းကိုတန်ဖိုးထားကြမှာ~"
"တကယ်လို့မရခင်မှာတော့တန်ဖိုးထားပြီး
ရပြီးသွားတဲ့အခါတန်ဖိုးမထားတော့ရင်ရော~"
"အဲ့တာဆိုငါကလာပြီး အဲ့ဒီalphaကိုဆုံးမပေးမယ်~"
"မင်း ကတိပေးလား~"
"ပေးတယ် မင်းကိုဘယ်သူမှထိခိုက်အောင်မလုပ်စေရဘူး~"
သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရဲ့အပြန်အလှန်စကားတွေကိုကြားလိုက်ရတဲ့Mrs.jeonမှာလဲ
ပီတိအပြုံးတွေဖြာလျှက်~
*ဒီလိုကျတော့လဲဘယ်ဆိုးလို့လဲ~*
"သားတို့ရေ ထမင်းဟင်းအဆင်သင့်ဖြစ်ပြီနော်~"
"ဟုတ်ကဲ့~"
"သွားစားကြစို့ထယ်ယောင်း~"
"လက်ဆေးဦးမယ်ခနလေး~"
ထယ်ယောင်းကလက်သွားဆေးပြီး
ဂျောင်ကုတို့သားအဖနဲ့အတူတူထမင်းသွားစားတော့
ငယ်ကတည်းက နှစ်အိမ့်တစ်အိမ်နေလာကြတာမို့
ထယ်ယောင်းစိတ်ထဲဧည့်သည်လိုမခံစားရ~
"ရလားထယ်ယောင်း ငါလုပ်ပေးရမလား~"
"အင်း လုပ်ပေးဦး ဒါကခက်လိုက်တာ~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
