"kookieစိတ်ဆိုးတာစိတ်ကောက်တာကိုမခံနိုင်ရင်
ကိုယ့်ဟာကိုယ်နေလေ မင်းဘဲသွားနေပြီးတော့~"
Mrs.kimပြောလဲပြောချင်စရာဖြစ်အောင်
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုဆီကို နေ့ရောညရော
သွားချော့ရုံမက မနက်လဲအစောကြီးရောက်နေပြန်ပြီ~
"kookieကအိပ်ယာတောင်မထသေးဘူးသားရဲ့~"
"ရတယ် ကျွန်တော်သွားလိုက်မယ်~"
"အေအေ~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုအခန်းထဲသွားတော့
ဂျောင်ကုကတကယ်ကိုအိပ်ယာမထသေးတာမို့
ဘေးမှာထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ်။
"အင်း~~"
"နိုးပြီလားဂျောင်ကု~"
"ဘာလာလုပ်တာလဲ~"
"ဟဟ~စိတ်မဆိုးပါနဲ့တော့ကွာ ဝက်ပေါက်လေးနဲ့တူနေပြီ~"
"လာမထိနဲ့~"
"ကဲပြော ငါဘယ်လိုလုပ်ရင်စိတ်ဆိုးပြေမလဲ~"
"ငါ့ကိုအရာအားလုံးထက်ဦးစားပေးမှစိတ်ဆိုးပြေမယ်~"
"ok...မင်းပြောတဲ့အတိုင်းဖြစ်စေရမယ် ကတိပေးတယ်~"
ထယ်ယောင်းကတိပေးလိုက်တာနဲ့တစ်ပြိုင်နက်
ပြုံးလာတဲ့ဂျောင်ကုက စိတ်ကောက်ပြေသွားပြီမို့
အရင်လိုပြန်ဖြစ်သွားကြပြီး တစ်နေ့လုံးပူးပူးကပ်ကပ်~
"ညနေစာစားမယ်kookie~"
"ဟုတ်~"
"သားထယ်ယောင်းလဲတစ်ခါတည်းစားသွားလေ~"
"ရပြီဦးလေး အိမ်မှာဘဲပြန်စားလိုက်တော့မယ်
ommaဆူမှာစိုးလို့~"
"တစ်ခါတည်းစားသွားလိုက်ပါ
သားရဲ့Ommaကိုဦးလေးပြောပေးပါ့မယ်~"
"ပါးပါးကဒီလောက်ပြောနေပြီကို စားလိုက်တော့~"
"အင်းပါ စားလိုက်ပါ့မယ်~"
"Ok..ခြေလက်ဆေးပြီး ခနလေးစောင့်ပေးကြနော်
စားဖို့ပြင်ပေးမယ်~"
"ဟုတ်ကဲ့~"
ပြောပြီးတာနဲ့ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုက
ခြေလက်သွားဆေးကြတော့ ဂျောင်ကုခြေတံလုံးပေါ်မှာ
အညိုမဲစွဲနေတဲ့ဒဏ်ရာတစ်ခုကိုထယ်ယောင်းတွေ့ပြီ~
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
