"ထွက်သွား မင်းရုပ်ကိုမမြင်ချင်ဘူး!"
"အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့ ငါတကယ်တောင်းပန်ပါတယ်~"
"ထွက်သွား!..သွား!"
"ဘာဖြစ်နေတာလဲkookie ဆူညံနေတာဘဲ~"
"kookieသူ့ကိုမုန်းတယ်Appa
သူ့ကိုအိမ်ထဲကနေထွက်သွားခိုင်း~"
အရင်နေ့တွေကဒီလောက်ခွဲနေခိုင်းတာကိုမရဘဲနဲ့
အခုကျတော့ မုန်းတယ်ထွက်သွားခိုင်းဆိုပြီးပြောလာတော့
Mr.Jeonတစ်ယောက်အံ့သြသွားတာအမှန်~
"သူငယ်ချင်းအချင်းချင်းကိုသားရယ်
အဲ့လိုလုပ်လို့မဖြစ်ဘူးလေ~"
"သူမသွားရင်kookieသွားမယ်~"
"သား~" "kookie~"
အိမ်ပြင်ထွက်သွားတဲ့ဂျောင်ကုက
အရင်ကဒီလောက်ထိသူ့အပေါ်စိတ်မဆိုးဖူးတာမို့
ထယ်ယောင်းဝမ်းနည်းသွားကာဂျောင်ကုနောက်လိုက်ဘေမဲ့
ဂျောင်ကုကကရုမစိုက်~
"ရေခဲမုန့်တစ်ခွက်ပေးပါ~"
"ဘာအရသာနဲ့လဲ~"
"ဒီနေ့တော့Rainbow~"
"OK~ဟိုတစ်ယောက်ကရော~"
"ကျွန်တော်ကရပြီ သူ့အတွက်ပိုက်ဆံရှင်းပေးမလို့~"
"ရှင်းစရာမလိုဘူး ငါ့ဟာငါဝယ်စားနိုင်တယ်~"
ပြောပြီးတာနဲ့ဂျောင်ကုက ကျသင့်ငွေကို
ရေခဲမုန့်သည်ကိုပေးကာ ရှေ့ကနေထွက်သွားပြန်တော့
ထယ်ယောင်းက နောက်ကလိုက်ရပြန်ပြီ~
"kookie.....
"ငါ့နောက်လိုက်မလာနဲ့လို့ပြောထားတယ်လေ~"
"တောင်းပန်ပါတယ် ငါမှားသွားပါတယ်
နောက်မဖြစ်စေရတော့ပါဘူး~"
"မလိုချင်ဘူး ငါ့နောက်ဆက်မလိုက်လာနဲ့~"
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ဒူးထောက်တောင်းပန်တာတောင်
ခွင့်မလွတ်တဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
အတော်လေးကိုစိတ်ညစ်ရတာအမှန်~
"အမြဲတမ်းသူဘဲစိတ်ဆိုးတယ် သူဘဲစိတ်ကောက်တယ်
ဒီလောက်အလိုလိုက်နေတာတောင်မရဘူး အမြဲတမ်းသူ့စိတ်ချည်းဘဲ~"
"အဲ့တာKookieကိုသွားပြောလေ
ဘာလို့ ငါ့ကိုလာပြောနေတာလဲ~"
"သူ့ကိုပြောရင် ပိုပြီးစိတ်ဆိုးသွားမှာပေါ့ommaရဲ့~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
