"ေအေအ~"
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုအခန္းထဲသြားေတာ့
ေဂ်ာင္ကုကတကယ္ကိုအိပ္ယာမထေသးတာမို႔
ေဘးမွာထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
"အင္း~~"
"ႏိုးၿပီလားေဂ်ာင္ကု~"
"ဘာလာလုပ္တာလဲ~"
"ဟဟ~စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေတာ့ကြာ ဝက္ေပါက္ေလးနဲ႔တူေနၿပီ~"
"လာမထိနဲ႔~"
"ကဲေျပာ ငါဘယ္လိုလုပ္ရင္စိတ္ဆိုးေျပမလဲ~"
"ငါ့ကိုအရာအားလံုးထက္ၪီးစားေပးမွစိတ္ဆိုးေျပမယ္~"
"ok...မင္းေျပာတဲ့အတိုင္းျဖစ္ေစရမယ္ ကတိေပးတယ္~"
ထယ္ေယာင္းကတိေပးလိုက္တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္
ၿပံဳးလာတဲ့ေဂ်ာင္ကုက စိတ္ေကာက္ေျပသြားၿပီမို႔
အရင္လိုျပန္ျဖစ္သြားၾကၿပီး တစ္ေန့လံုးပူးပူးကပ္ကပ္~
"ညေနစာစားမယ္kookie~"
"ဟုတ္~"
"သားထယ္ေယာင္းလဲတစ္ခါတည္းစားသြားေလ~"
"ရၿပီၪီးေလး အိမ္မွာဘဲျပန္စားလိုက္ေတာ့မယ္
ommaဆူမွာစိုးလို႔~"
"တစ္ခါတည္းစားသြားလိုက္ပါ
သားရဲ့Ommaကိုၪီးေလးေျပာေပးပါ့မယ္~"
"ပါးပါးကဒီေလာက္ေျပာေနၿပီကို စားလိုက္ေတာ့~"
"အင္းပါ စားလိုက္ပါ့မယ္~"
"Ok..ေျခလက္ေဆးၿပီး ခနေလးေစာင့္ေပးၾကေနာ္
စားဖို႔ျပင္ေပးမယ္~"
"ဟုတ္ကဲ့~"
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ထယ္ေယာင္းနဲ႔ေဂ်ာင္ကုက
ေျခလက္သြားေဆးၾကေတာ့ ေဂ်ာင္ကုေျခတံလံုးေပၚမွာ
အညိုမဲစြဲေနတဲ့ဒဏ္ရာတစ္ခုကိုထယ္ေယာင္းေတြ့ၿပီ~
"ဒါဘာျဖစ္ထားတာလဲေဂ်ာင္ကု~"
"ဟမ္? မသိဘူးေလ တစ္ခုခုနဲ႔တိုက္မိတာေနမွာေပါ့~"
"ဘာလို႔ေပါ့ေပါ့ဆဆေနရတာလဲ ေဆးလိမ္းရေအာင္လာ~"
"အဲ့ေလာက္ထိမလိုပါဘူးကြာ~"
"လိုတာေပါ့ ဘာလို႔မလိုရမွာလဲ omegaေတြက
အျပစ္အနာအဆာကင္းရတယ္ အဲ့တာမွAlphaေကာင္းေကာင္းနဲ႔လက္ထပ္ရမွာ~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
