"သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းကိုသားရယ္
အဲ့လိုလုပ္လို႔မျဖစ္ဘူးေလ~"
"သူမသြားရင္kookieသြားမယ္~"
"သား~" "kookie~"
အိမ္ျပင္ထြက္သြားတဲ့ေဂ်ာင္ကုက
အရင္ကဒီေလာက္ထိသူ႔အေပၚစိတ္မဆိုးဖူးတာမို႔
ထယ္ေယာင္းဝမ္းနည္းသြားကာေဂ်ာင္ကုေနာက္လိုက္ေဘမဲ့
ေဂ်ာင္ကုကကရုမစိုက္~
"ေရခဲမုန္႔တစ္ခြက္ေပးပါ~"
"ဘာအရသာနဲ႔လဲ~"
"ဒီေန့ေတာ့Rainbow~"
"OK~ဟိုတစ္ေယာက္ကေရာ~"
"ကြၽန္ေတာ္ကရၿပီ သူ႔အတြက္ပိုက္ဆံရွင္းေပးမလို႔~"
"ရွင္းစရာမလိုဘူး ငါ့ဟာငါဝယ္စားႏိုင္တယ္~"
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ေဂ်ာင္ကုက က်သင့္ေငြကို
ေရခဲမုန္႔သည္ကိုေပးကာ ေရ႔ွကေနထြက္သြားျပန္ေတာ့
ထယ္ေယာင္းက ေနာက္ကလိုက္ရျပန္ၿပီ~
"kookie.....
"ငါ့ေနာက္လိုက္မလာနဲ႔လို႔ေျပာထားတယ္ေလ~"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ငါမွားသြားပါတယ္
ေနာက္မျဖစ္ေစရေတာ့ပါဘူး~"
"မလိုခ်င္ဘူး ငါ့ေနာက္ဆက္မလိုက္လာနဲ႔~"
ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္တာေတာင္
ခြင့္မလြတ္တဲ့ေဂ်ာင္ကုေၾကာင့္
အေတာ္ေလးကိုစိတ္ညစ္ရတာအမွန္~
"အၿမဲတမ္းသူဘဲစိတ္ဆိုးတယ္ သူဘဲစိတ္ေကာက္တယ္
ဒီေလာက္အလိုလိုက္ေနတာေတာင္မရဘူး အၿမဲတမ္းသူ႔စိတ္ခ်ည္းဘဲ~"
"အဲ့တာKookieကိုသြားေျပာေလ
ဘာလို႔ ငါ့ကိုလာေျပာေနတာလဲ~"
"သူ႔ကိုေျပာရင္ ပိုၿပီးစိတ္ဆိုးသြားမွာေပါ့ommaရဲ့~"
"kookieစိတ္ဆိုးတာစိတ္ေကာက္တာကိုမခံႏိုင္ရင္
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေနေလ မင္းဘဲသြားေနၿပီးေတာ့~"
Mrs.kimေျပာလဲေျပာခ်င္စရာျဖစ္ေအာင္
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုဆီကို ေန့ေရာညေရာ
သြားေခ်ာ့ရံုမက မနက္လဲအေစာႀကီးေရာက္ေနျပန္ၿပီ~
"kookieကအိပ္ယာေတာင္မထေသးဘူးသားရဲ့~"
"ရတယ္ ကြၽန္ေတာ္သြားလိုက္မယ္~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
