"ငါတို့ညနက်တဲ့အထိနေကြရအောင်ထယ်ယောင်း~"
"မဖြစ်ဘူး ပထမဆုံးအကြိမ်မှာစည်းကမ်းဖောက်ဖျက်လိုက်ရင် နောက်ထပ်အခွင့်ရေးတွေဆုံးရှုံးသွားလိမ့်မယ်~"
"အင်းနော် အဲ့တာလဲဟုတ်သားဘဲ~"
"အရုပ်ကောက်စက်ရှိတယ် အရုပ်ကောက်မလား~"
"ကောက်ရင်လဲရတာမှမဟုတ်တာ အလကားပိုက်ဆံကုန်တယ် မုန့်ဘဲဝယ်စားကြရအောင်~"
"သဘောဘဲ~"
နှစ်ယောက်သားလျှောက်သွားလျှောက်စားရင်းနဲ့
7နာရီခွဲလာတော့ အိမ်ပြန်ကြရာ
ဂျောင်ကုကထယ်ယောင်းကျောပေါ်မှာ~
"အချိန်မှန်တော့ပြန်လာကြသေးတာဘဲ~"
"ဟုတ်~"
"kookieကအောက်ဆင်းတော့လေ
အိမ်ရောက်နေပြီကို~"
"မဆင်းချင်ဘူး အခန်းထဲထိလိုက်ပို့ထယ်ယောင်း~"
"ဒီကလေး~"
"ရပါတယ်အန်ကယ် အပန်းကြီးတာမှမဟုတ်တာ
ကျွန်တော်လိုက်ပို့လိုက်မယ်~"
အိမ်အရောက်လိုက်ပို့ပေးရုံမက
အခန်းထဲထိပို့ပေးတဲ့ထယ်ယောင်းက
ဂျောင်ကုကိုအိပ်ယာပေါ်ချပေးကာ ဖိနပ်ပါချွတ်ပေးလိုက်သေး~
"ရပြီ ငါပြန်တော့မယ်နော်ဂျောင်ကု~"
"နှုတ်ဆက်အနမ်းပေးရဦးမယ်လေ~"
"ဟုတ်သားဘဲ~ပြွတ်စ်~"
နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းတာကို ထမင်းစားရေသောက်လို
ပြုမူနေကြတဲ့ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုကို
အခန်းပေါက်ဝကနေမြင်လိုက်တဲ့Mrs.jeonမှာ
သက်ပြင်းတချချ~
*ဒီကလေးနှစ်ယောက်ကိုဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ~*
"ဟူးး..ရင်မောတယ်တကယ်
ထယ်ယောင်းအမေနဲ့တိုင်ပင်ရဦးမယ်~"
ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုတို့ရဲ့အနေအထိုင်အပြုအမူတွေကြောင့်မိဘတွေမှာရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့နေရဘေမဲ့
ကာယကံရှင်တွေဖြစ်ကြတဲ့ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုမှာ
အေးအေးဆေးဆေးရယ်~
"kookie~ပါးပါးမေးစရာရှိတယ်~"
"မေးလေပါးပါး ဘာမေးမှာလဲ~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
