"ဒါတွေအားလုံးကငါ့ကြောင့်ဖြစ်ရတာပါ ငါကမင်းကိုမကာကွယ်နိုင်သေးလို့လေ ဒါဘေမဲ့စိတ်ချပါ အရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါမင်းကိုငါ အပြည့်အဝကာကွယ်ပေးမယ်~"
"ကတိတည်နော်~"
"စိတ်ချပါ..မွ...မွ~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုမျက်နှာတစ်ခုလုံးကို
နူးနူးညံ့ညံ့ထိကပ်ဖိနမ်းပေးနေတာကို
အခန်းတံခါးဝကနှစ်ဘက်မိဘတွေကမြင်သွားလေပြီ~
"ထယ်ယောင်း~"
"ဟာ့..A..Appa~"
"အီးးဟီးးး..ထယ်ယောင်းကိုမခေါ်သွားပါနဲ့~"
"ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲkookie~"
"kookieကိုမဆူပါနဲ့ ကျွန်တော်ကလာခဲ့တဲ့သူမို့လို့ကျွန်တော့်ကိုဆူပါ~"
နှစ်ယောက်သားလေမတိုးနိုင်အောင်ဖက်ထားကြပြီး
ဂျောင်ကုကငိုနေတော့ မိဘတွေလဲ
နှစ်ယောက်လုံးကိုအိမ်ရှေ့ခန်းခေါ် အားလုံးဝိုင်းထိုင်ကြရတယ်။
"ကဲ~မင်းတို့နှစ်ယောက်က လုံးဝကိုခွဲမရဘူးဆိုတော့
တွဲနေကြတဲ့ဆက်ဆံရေးလား~"
"မဟုတ်ပါဘူး~" "မဟုတ်ဘူး~"
"ဒါဆိုရင် ကြိုက်ခါစတွေလား~"
"မကြိုက်ဘူး~" "မကြိုက်ပါဘူး~"
"မင်းတို့ကိုခွဲမှာမဟုတ်လို့ အမှန်တိုင်းဖြေ သေချာရင်ငါတို့က
မင်းတို့နှစ်ယောက်ကိုစေ့စပ်ပေးထားတော့မှာ~"
"လက်မခံပါဘူး~"
"ကျွန်တော်တို့ကချစ်သူရည်းစားဆက်ဆံရေးမဟုတ်ဘူးAppa~"
"ဒါဆိုရင် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မတွေ့ရရင်သေမလိုဖြစ်နေကြတာနဲ့ တွေ့ရင်ဖက်နေနမ်းနေကြတာကဘာလဲ~"
"အဲ့တာကလုပ်နေကျမို့လို့ ပြီးတော့မတွေ့ရမနေနိုင်တာက
ရည်းစားလိုကြိုက်လို့မဟုတ်ဘူး~"
မကြိုက်ကြဘူးလို့လဲပြောသေးတယ်
ခွဲလို့လဲမရ ဖက်ကြနမ်းကြတာတွေကလဲ
အတွဲတွေတောင်အရှုံးပေးရမယ့်အခြေအနေဆိုတော့
မိဘတွေမှာခေါင်းရှုပ်ရပြီ~
"ကောင်းပြီ မင်းတို့ကမကြိုက်ကြဘူး
သံယောဇဥ်ရှိလို့ဘဲဆိုတော့ အတူစားအတူသွားလို့ရတယ်
ဖက်တာနမ်းတာတွေကိုတော့ပိတ်ပင်တယ်~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
