"မရဘူး~အပြစ်ကအပြစ်ဘဲ~"
အရဲစွန့်ပြီးအဖေဖြစ်သူဆီသွားခွင့်တောင်းလိုက်ဘေမဲ့
ခွင့်ပြုချက်မရတော့ ခေါင်းငိုက်စိုက်နဲ့
ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်နေရတဲ့ထယ်ယောင်း~
"တစ်ပတ်ပြည့်သွားပြီ ထယ်ယောင်းနဲ့မတွေ့ရတာ တစ်ပတ်ပြည့်ပြီ~"
"အွန်း~"
"ပါးပါး!...ဘာလို့အဲ့လောက်ရက်စက်ရတာလဲ
ပေးလဲပေးမတွေ့ ဖုန်းလဲပေးမပြောဘူး~"
"မင်းAppaကိုသွားပြော ငါ့ကိုလာမပြောနဲ့~"
"အဲ့လိုချည်းဘဲပြောနေလိုက်တော့~"
ထယ်ယောင်းနဲ့မတွေ့ရတာတစ်ပတ်ပြည့်သွားပြီဖြစ်တဲ့အတွက် အစားမပျက်တဲ့ဂျောင်ကုတစ်ယောက်
အစားပျက်ချင်လာပြီ~
"ဘာလဲမသိဘူး အဲ့လူကြီးတွေက တအားရက်စက်ကြတယ်~"
*တောက်~*
"ဟင်?...ဘာလဲဟ~"
ညဘက်ကြီးပြူတင်းပေါက်ကို တစ်ခုခုလာမှန်တဲ့အသံကြောင့်
အကြောက်ကြီးဘေမဲ့စပ်စုချင်တဲ့ဂျောင်ကုထကြည့်ရာ
ပြူတင်းပေါက်အောက်မှာထယ်ယောင်း~
"ထယ်ယောင်း~"
"ရှူး..တိုတိုး အပေါ်တက်လို့ရအောင် တစ်ခုခုချပေးခဲ့~"
"Ok~ခနလေးစောင့်~"
မိဘချင်းသဘောမတူကြတဲ့ သမီးရည်းစားစုံတွဲတွေလို
ခိုးတွေ့ကြရာ ခန်းစည်းလိုင်ကာတွေအကုန်
အတက်အဆင်းအတွက် ကြိုးဖြစ်ကုန်ရော~
"ငါမင်းကိုလွမ်းနေတာ~"
"ငါရောဘဲ လွမ်းနေတာ...အီးးဟီးး~"
"မငိုပါနဲ့ အခုငါတို့တွေ့ရပြီဘဲ နောက်ရက်လဲလာတွေ့မယ်နော်...မွ~"
နှစ်ယောက်သား တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ကာ
အလွမ်းသယ်ကြပြီးနောက် ကုတင်ပေါ်ထိုင်ကြတော့လဲ
လက်တွေဆုပ်ကိုင်ထားလျှက်~
"ခရီးကနေပြန်ရောက်တော့ဖျားနေတာဆို~"
"ဟုတ်တယ် အဲ့တုန်းကမင်းကိုတွေ့ချင်တာအရမ်းဘဲ~"
"ငါလဲလာချင်ပါတယ်ဟာ Appaကခွင့်မပြုလို့သာ~"
"ငါ့တို့Appaတွေကအရမ်းရက်စက်တာဘဲ~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
