"Appa!"
Alphaအဖေတွေရဲ့စကားကို မလွန်ဆန်ရဲတဲ့
ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုဟာ အိမ်ပြန်လိုက်သွားရပြီးနောက်
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မတွေ့ကြရတော့ဘဲ အကျယ်ချုပ်ချခံထားရပါတော့တယ်။
"Omma~ကျွန်တော် kookieဆီသွားချင်တယ်~"
"မရဘူး မင်းအဖေအကြောင်းသိတယ်မဟုတ်လား~"
"ဒါဘေမဲ့kookieကိုလွမ်းတယ်လေ
သူ့အိမ်ဘက်ကိုကြည့်တာ သူ့ရဲ့အရိပ်အယောင်ကိုတောင်မမြင်ရဘူး~"
"ဘယ်မြင်ရမလဲ kookieက အိမ်ပြန်ရောက်ကတည်းကဖျားနေတာ~"
"ဟာ~အဲ့တာကိုစောစောကဘာလို့မပြောတာလဲ
kookieဆီသွားမှဖြစ်မယ်~"
"မင်းအဖေက အပြစ်ကိုဆတိုးပေးတတ်တာကိုမင်းမေ့နေပြီလားထယ်ယောင်း~"
"ဟာဗျာ ommaတို့ကလဲ~"
"အစကတည်းကနေ မလုပ်သင့်တာကိုမလုပ်ရင်
ဒီလိုအပြစ်ပေးမခံရဘူး အခုတော့ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ်ခံ~"
သူတို့နှစ်ယောက်လုပ်ထားတာက မိဘတွေသိတဲ့အရာတစ်ခုတည်းမဟုတ်လို့ ဂျောင်ကုအဆင်ပြေရဲ့လားထယ်ယောင်းသိချင်ဘေမဲ့ တွေ့ခွင့်မရတော့ ဘာမှမသိရ~
"ထယ်ယောင်းဆီသွားချင်တယ်...အီးးးဟီးးး~"
"တော်တော့kookie ငါ့နားတွေလဲငြီးလှပြီ~"
"ဟင့်...ပါးပါးတို့မှမသွားခိုင်းတာ...အီးးဟီးး~"
"သွားချင်တယ်ဆိုရင်လဲ မင်းAppaကိုသွားပြော
သူကခွင့်ပြုတယ်ဆိုသွား ငါ့အနားမှာလာငိုမနေနဲ့~"
"ပါးပါးပြောလိုက်ရင် အဲ့လိုချည်းဘဲ~"
"ငိုမနေနဲ့တော့အဖျားပိုကြီးလာမယ်~"
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မတွေ့ကြရတော့
မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်ကာထယ်ယောင်းကထမင်းမစားနိုင်~
ဂျောင်ကုကတော့ ဖျားလဲဖျားတငိုငိုတရီရီလဲဖြစ်ဘေမဲ့အစားတော့မပျက်~
"Appa~ဒီနေ့ဆိုရင် ကျွန်တော်kookieနဲ့မတွေ့ရတာ လေးရက်ရှိသွားပြီ ဖုန်းလဲသိမ်းထားတော့အသံလေးတောင်မကြားရဘူး~"
"အဲ့ဒီတော့?"
"အဲ့တာကြောင့် နာရီဝက်လောက်ဖြစ်ဖြစ်
kookieနဲ့တွေ့ခွင့်ပေးပါ~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
