"ဒါဆို နောက်လရဲ့Heatကာလကိုမင်းနဲ့ဘဲဖြတ်သန်းတော့မယ်~"
"မင်းငါနဲ့လုပ်ရတာမနာဘူးလား~"
''heatအရှိန်နဲ့ဆိုတော့ နာလားမနာလားတောင်မသိလိုက်ဘူး မနက်ကတော့တော်တော်နာတယ်~"
"နာရင်မလုပ်တာပိုကောင်မှာပေါ့ဟ~"
"တားဆေးသောက် ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဖြေလျှော့ပြီးဖြတ်သန်းရတာလဲ ခန္ဓာကိုယ်တွေနာတာဘဲလေ~"
"အင်းပါ မင်းသဘော နာကျင်မှုနည်းအောင်လုပ်တဲ့နည်းတွေငါရှာကြည့်ထားမယ်~"
"Ok...ဒီအကြောင်းအိမ်ကိုမပြောပြနဲ့နော်~"
"အင်းပါ ပြောရင် ငါအသတ်ခံရမှာ~"
အတိုင်အဖောက်ညီနေကြတဲ့နှစ်ယောက်
မကြာခင်မှာ အိမ်ကတွေကိုယ်စီလာကြိုကြတော့
ထပ်ပြီးအဆူခံရမှာစိုးလို့မျက်နှာငယ်လေးတွေနဲ့~
"kookie လာစမ်းမင်း မိဘကိုစိတ်ပူအောင်လုပ်တယ်~"
*ဖြန်း~*
"အာ့...အီးးဟီးးး~"
"မငိုနဲ့ ပြောရဆိုရခက်တဲ့ကလေး
အလိုလိုက်လေကမ်းတက်လေ~"
*ဖြန်း...ဖြန်း~*
"ဟင့်...နောက်မလုပ်တော့ပါဘူး...အီးးဟီးးး~"
Omegaအဖေက တင်ပါးကိုလက်နဲ့ဘဲရိုက်တာဆိုဘေမဲ့
အားပါတာကြောင့်ဂျောင်ကုကငိုနေပြီး
ထယ်ယောင်းလဲစိတ်မကောင်း~
"kookieကိုမရိုက်ပါနဲ့ဦးလေး
ကျွန်တော့်ကိုရိုက်ပါ ကျွန်တော်လုပ်လို့ဒီလိုတွေဖြစ်ရတာပါ~"
"မင်းကြောင့်kookieအရိုက်ခံရတာမြင်သလား
အမေကပြောရင်အဟုတ်မထင် လုပ်ချင်ရာလုပ်တယ်~"
"ထယ်ယောင်းကိုမဆူပါနဲ့ညီမရယ် ထယ်ယောင်းက
kookieခိုင်းတာဆိုအကုန်လုပ်ပေးတာ kookieကဆရာကြီး အခုလဲဒီလိုလုပ်တာ သူ့အကြံဘဲနေမှာ~"
"မဟုတ်ဘူး ကျွန်တော့်အကြံပါ
ဒါကြောင့် ကျွန်တော့်ကိုဘဲဆူပါ ရိုက်ပါ~"
"ကဲ တော်တော့ နှစ်ယောက်လုံးမှာအပြစ်ရှိတဲ့အတွက်ကြောင့်နှစ်ယောက်လုံးအပြစ်ပေးခံရမယ်~"
"ဟုတ်တယ် အဲ့ဒီအပြစ်က ပိတ်ရက်ကုန်တဲ့အထိ
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် လုံးဝမတွေ့ရဘူး~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
