My Cup of One-Shot Stories [2019-present]

MY DAUGHTER IS A PSYCHOPATH

READ AT YOUR OWN RISK.

-----

Masama ang pakiramdam ko ngayon. Halos hindi ko na maidilat 'yung mga mata ko. Tinatrangkaso na 'ata ako.

Kapag meron akong sakit, for example, ngayon may lagnat ako. Nagtu-two piece lang ako. Yeah, as in bra at underwear lang. Tska nasanay naman akong gano'n eh. Pero syempre, nakataklob ako ngayon ng makapal kong kumot kaya hindi ako masyadong nilalamig. Ilang araw ng hindi binubuksan 'yun aircon ko dito sa k'warto, kasi hindi ko talaga kakayanin kapag nakabukas 'yung aircon.

Three days had passed simula nung lagnatin ako. Nagpaulan lang naman ako tapos ayun, after one day nilagnat agad ako. Siguro mahina 'yung resistensiya ko kaya madali akong lagnatin.

Medyo iminulat ko ang mga mata ko nang marinig kong may kumatok sa pintuan nang tatlong beses.

"Honey, may I come in?" Si Daddy pala. Hindi ako sumagot. Narinig kong bumukas ang pintuan. Pagkapasok niya ay isinara niya naman agad iyon. Nakita kong may hawak siyang tray na may lamang bowl at juice.

Nagtungo siya sa gilid ng kama ko at inilagay ang tray sa mini table ko dito sa k'warto.

"Eat your breakfast, honey. I know gutom na gutom ka na so I brought you chicken soup." Nakaupo siya ngayon sa gilid ng kama ko. Wala siyang damit pang-itaas. Naka-shorts lang siya.

Kahit 16 years old na ako, tinatawag niya pa rin akong 'Honey' minsan 'Baby' at 'Darling', oo ganyan siya ka-sweet, kesyo baby pa daw ako. Sabagay, nag-iisang anak lang nila ako ni mommy. And hindi ako spoiled brat. Even though I'm 16 years old, sometimes I became childish. Especially, kapag may sakit ako, nagiging bata talaga ako.

"Dad, I've loss my appetite." Nanghihinang sabi ko.

"Baby, you need to eat your breakfast, because later on, you'll take your medicine. Ayaw mo bang gumaling, baby?"

"Not just like that. I don't want to eat. Wala akong gana." May konting inis na sa boses ko.

"I'm sorry, darling. What do you want, huh? Tell your, daddy."

"Dad, where's mommy?"

"She's working. Siya muna 'yung nag-manage ng business natin. Hindi muna ako pumasok sa work dahil para mabantayan ka." He said. "Kung may gusto ka, just tell me okay?"

"Dad, my friends really hate me." Pinipilit ko pa rin magsalita kahit medyo nahihirapan ako.

"Why, honey? Tell me." Daddy said so concerned.

"Dad.. they're teasing me that I haven't a boyfriend yet. They said that I'm not belong to our friendship because I'm the only one whose single."

"What?! That's only the reason? Haha." Bahagya namang natawa si Daddy.

I'm serious. I'm really serious. I'm really fvcking serious. Yeah, funny right? Hindi na ako belong sa circle of friends namin because wala pa akong boyfriend.

"No, dad. That's not only the reason. They also teased me that I am virgin. Dad, help me please. I don't want to lose them. I don't want to lose my friends. You know naman 'di ba? Sila lang 'yung tanging friends ko."

I don't know but suddenly my fvcking tears flow from my eyes.

"Baby, what should I do to help you?"

"Dad.. be my boyfriend and please fvck me." Nagmamakaawang sabi ko. Isipin niyo ng kagagahan 'yun but I'm fvcking serious. Tska dad was only 30 years old. At hindi halata na nasa 30 na siya dahil masyado pang baby face ang mukha niya. Matipuno din ang kanyang pangangatawan. At mahuhumaling ka talaga sa six-pack abs niya. He looks like a teenager na maagang nagkaroon ng anak.

I saw the wonder on my daddy's eyes. Siguro nagtataka siya sa sinabi ko.

"Honey, that's not a joke." Then tumawa siya.

"Dad, I'm not joking. I'm serious." Seryosong sabi ko.

"But that's foolishness, honey."

"Yeah, I know, it's nonsense. But please dad, just do what I want, iyon lang naman ang hiling ko sa'yo eh. You're always busy kaya hindi na tayo nagkakasama, kaya 'yun lang po ang hihilingin ko sa'yo. Dad, please." Patuloy lang sa pagdaloy ang mga luha ko.

"But, baby, I can't fvck you. You're my daughter. Hindi magagawa iyon nang isang ama sa kanyang anak." Nakaramdam naman ako ng inis kay daddy.

"Then if you can't do it, dad, please just leave my room. Now." Pinilit kong hindi ko taasan ang boses ko. Pero sa totoo lang hindi ko kayang sumigaw gano'ng may sakit ako.

Tinalikuran ko si daddy at nagtaklob ako ng kumot.

"I hate you, dad. And please, leave me alone. Leave my room." Sumisinghot pa ako dahil umiiyak na talaga ako. Ganito talaga ako kapag may sakit, nagiging bata, nagiging emotional.

Biglang tumahimik ang buong k'warto ko. Sniffle ko lang ang naririnig ko. Pinakiramdaman ko pa kung nasa likuran ko pa si daddy. Naramdaman ko pang gumalaw 'yung kama at napagtanto kong nand'yan pa siya.

'Ba't hindi niya nililisan ang k'warto ko?'

"Honey.." Naimulat ko pa 'yung mga mata ko nang magsalita siya. "I don't want you to hate me. I'm your daddy. And I really love you so much. So, kapag ba pumayag ako sa gusto mo, hindi mo na ako ihi-hate?" Natigilan ako sa pag-iyak dahil sa sinabi niya. Inalis ko naman 'yung kumot na nakataklob sa mukha ko at humarap sa kanya.

I smiled at him. "Yes, dad. If you do what I want, then, I won't hate you."

May sumilay na ngiti mula sa mga labi ni daddy. A bitter smile. And I didn't know why.

Nagtaka pa ako nung biglang humagulgol ng iyak si daddy. Pinilit ko namang umupo para yakapin siya.

"Daddy, why are you crying?"

Imbis na sagot mula sa tanong ko, iba ang sinabi niya.

"I love you so much, my psychopath daughter." sabi niya habang nakayakap sa'kin.

Natigilan naman ako sa sinabi niya. Nabahid ng pagtataka ang mukha ko. Alam ko ang ibig sabihin ng 'psychopath', isa iyong personality disorder.

'Don't tell me—No! I'm not a psychopath!'

-----

E N D.