(Unicode)
"ဝုန်း"
သူတံခါး ကန်ဖွင့်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်သွားတော့ မြင်ကွင်းက သူ့ရင်ကို စောင့်ကန်လိုက်သလိုပင်။အခန်းအခြေနေနှင့်ပင် ညကဘာတွေ ဖြစ်သွားလဲဆိုတာ စဉ်းစားစရာ မလိုအပ်တော့ပေ။
သူ့ဖခင်ကတော့ သူ့ကို ပြုံးပြီးထိုင်ကြည့်နေလေသည်။
"အဖေနိုင်ပြီနော် သား.."
"အဖေဗျာ...သူက အနည်းဆုံးတော့ သားရဲ့ ချစ်သူလေဗျာ..."
"ပြိုင်ပွဲက ပြိုင်ပွဲလေ ငါ့သား။ အဖေနိုင်ပြီဆိုတော့ အဖေလိုချင်တာ ပေးဖို့ပြင်ထားတော့ သား.."
Dad ထွက်သွားပြီးနောက် ကုတင်ပေါ် အိပ်ပျော်နေဆဲ ဟန် ခန္ဓာကိုယ်ကို ကြည့်ပြီး Zမင်း သနားရမည့် အစား အိပ်ရက်ပင် လှချင်တိုင်း လှနေတဲ့ ဟန်ကို ကြိုးတစ်ချောင်းနှင့်တုတ်ကာ ဟန့်အသားပေါ်၌ သူပေးတဲ့ ဒဏ်ရာတွေနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်ကို မြင်ချင်လာသည်။
စိတ်ကူးထက် လက်တွေ့က မြန်သည်။ ဟန့်ကိုယ်လေးကို ကြိုးတစ်ချောင်းယူက စည်းနှောင်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲမှ မယူကာ မြေအောက်ခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်၌ ချပြီး တစိမ့်စိမ့်ထိုင်ကြည့်နေလိုက်သည်။
"မင်းသိပ်လှတယ် ဟန် ဒါပေမယ့် အခုလို သတိမရှိ မေ့မျောနေတဲ့သူထက် ကိုယ်က အသိရှိပြီး ကိုယ်ပေးတဲ့ ဒဏ်ကို ခံယူတာ ပိုနှစ်သက်တယ် "
"ဟန် ဟန် ထပါဦး ဟန်လေးရေ ကိုယ့်အချစ် ထပါဦး...။မထဘူးလား ဟန်လေးက ကိုယ့်အဆိုးမဆိုနဲ့နော် "
Zမင်း ခါးပတ်ချွတ်ကာ ဟန်ကို ရိုက်နှက်လိုက်သည်။
"ဖြန်း::!!"
"အ့ ~~~~"
ဟန်စိတ်ထဲ တစ်ယောက်ယောက်က ခေါ်နေသလို ခံစားရပေမယ့် မျက်လုံးတွေ မဖွင့်နိုင် ခန္ဓာကိုယ်မှလဲ သေတော့မတတ် နာကျင်မှုကို ခံစားနေရသည်။ ထို့အရာထက်သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် ကျလာတဲ့ ရိုက်ချက်ကြောင့် မျက်ဝန်းတွေ ချက်ချင်းပြူးကျယ်သွားကာ အသဲခိုက်နာကျင်သွားရသည်။
သူ့လို နူးနူးညံ့ညံ့ သူဌေးသားငယ်လေး တစ်ယောက်အဖို့ ဒီရိုက်ချက်တစ်ချက်က သူ့ အရေခွံကို နီမြန်းပြီး သွေးစို့တက်လာစေနိုင်သည့် အထိ ။
