Η κυρία με τα κόκκινα μαλλιά

Η κόρη μας

Δύο εβδομάδες αργότερα...

Η Αλεξία έφερνε τα πιάτα στο τραπέζι, όσο Καλλιόπη τοποθετούσε ένα βάζο με λουλούδια στο κέντρο του. Η μικρή Κλέλια ήταν καθισμένη πάνω στην καρέκλα και δίπλωνε τις χαρτοπετσέτες σε μικρά, ίσα τρίγωνα. Ενθουσιασμένη γύρισε στη γιαγιά της και φώναξε. «Γιαγιά κοίτα, δεν τις έκανα πολύ όμορφες;»

«Υπέροχες είναι αγάπη μου!», απάντησε, σκύβοντας να τη φιλήσει στο μέτωπο. Η Κλέλια χαμογελαστή κατέβηκε από την καρέκλα και άρχισε να κάνει σβούρες, δυσανασχετώντας που η τζιν φούστα της δεν ανέμιζε. «Κλέλια μου, πήγαινε να πεις στην μαμά ότι το τραπέζι είναι έτοιμο, να φέρει το φαγητό σιγά σιγά».

«Ναι γιαγιά!»

Η μικρή έτρεξε σαν σίφουνας στην κουζίνα για να μιλήσει στην μητέρα της και η Αλεξία στράφηκε στην Καλλιόπη. «Μητέρα, με χρειάζεστε κάτι άλλο;»

«Όχι Αλεξία, ευχαριστώ για τη βοήθεια. Ο Φίλιππος και ο Δημητράκης πού είναι;»

«Έξω, παίζουν. Πάω να τους φωνάξω...»

Έφυγε από την τραπεζαρία και προχώρησε στην αυλόπορτα. Την άνοιξε και βγαίνοντας στην αυλή είδε μια εικόνα που τη συγκίνησε. Ο Φίλιππος στεκόταν στη μια άκρη της αυλής, ο Δημήτρης στην άλλη και ψευτοαγριοκοίταζαν ο ένας τον άλλο. Η μπάλα βρισκόταν ανάμεσά τους σε ίση απόσταση και από τους δύο.

Ξαφνικά ο Δημήτρης έτρεξε καταπάνω του και κλώτσησε την μπάλα με το Φίλιππο να τη σταματά με το πόδι του. Έτρεξε κάθετα του γηπέδου με την μπάλα στα πόδια του, με τον μικρό να τον κυνηγάει, αλλά να μην μπορεί να του την πάρει, λόγω των ελιγμών του Φίλιππου. Μια τσιριχτή κοριτσίστικη φωνή ακούστηκε δίπλα της και την τρόμαξε. «Ωχ, θα χάσει πάλι ο χαζός! Έρχομαι Δημήτρη!»

Η Κλέλια έτρεξε γρήγορα κοντά στον Δημήτρη και μαζί πήρανε την μπάλα από τον Φίλιππο. Έτρεξαν και οι δύο μαζί προς το τέρμα του Φίλιππου – το οποίο αποτελούταν από δύο γλάστρες της Καλλιόπης – κλωτσώντας ο ένας την μπάλα στον άλλο και εκείνον να προφυλάσσει το τέρμα του.

Η Κλέλια κλώτσησε ψηλά την μπάλα, με τον Δημήτρη να κάνει μια, αποτυχημένη για τους περισσότερους, κεφαλιά και τον πατέρα του να προσποιείται ότι δεν προλαβαίνει να αποκρούσει την μπάλα, η οποία πέρασε πίσω από τις γλάστρες.

Τα δύο παιδιά άρχιζαν να τσιρίζουν και να αγκαλιάζονται. Έτρεξαν πάνω στον Φίλιππο που είχε σκύψει για να τα αγκαλιάσει και από την πολλή τους φόρα τον έριξαν κάτω. Είχαν ξεσπάσει σε δυνατά γέλια, όσο ο γιος του και η ανιψιά του τον είχαν καβαλήσει στην κοιλιά.