Η κυρία με τα κόκκινα μαλλιά

Της νύχτας τα καμώματα...

Έφυγε πολύ νωρίς από το σπίτι πριν ξυπνήσουν ακόμα τα παιδιά, αφήνοντας ένα απλό σημείωμα που έλεγε ότι σήμερα θα άνοιγε εκείνη το γραφείο και έπρεπε να φύγει γρήγορα, ενώ στην πραγματικότητα είχε άδεια.

Περπατούσε μέχρι τον κεντρικό, ώστε να βρει ένα ταξί το οποίο θα την μετέφερε στο ξενοδοχείο.

Ευτυχώς, η απόσταση ήταν μικρή και βρήκε ταξί γρήγορα. Το μόνο κακό ήταν ότι έπρεπε να υποστεί την πολυλογία του ταξιτζή περί πολιτικής, η οποία συμπεριλάμβανε απόψεις που εκείνη ούτε κατά διάνοια δεν θα συμμεριζόταν, αλλά και τα γλοιώδη βλέμματά του πάνω στο σώμα της.

Είκοσι λεπτά αργότερα βρισκόταν στην είσοδο του ξενοδοχείου. Οι μαύρες γόβες της, συνδυασμένες με τη μαύρη πένσιλ φούστα και την πράσινη κοντομάνικη μπλούζα της, χτυπούσαν ρυθμικά στο δρόμο αλλά και στο πλακάκι της υποδοχής. Πλησίασε την υπάλληλο πίσω από τον πάγκο ώστε να της κάνει την ερώτηση.

«Καλημέρα σας. Έχω ένα ραντεβού με τον κύριο Ιακωβίδη, μπορείτε να μου πείτε ποιο είναι το δωμάτιό του;»

«Στο 310 θα πάτε, στον τρίτο όροφο. Είναι το τελευταίο δωμάτιο του δεξιού διαδρόμου», απάντησε η υπάλληλος.

«Ευχαριστώ».

Προχώρησε στο ασανσέρ και πάτησε το κουμπί που θα την κατεύθυνε στον τρίτο όροφο. Κινήθηκε κατά μήκος του δεξιού διαδρόμου φτάνοντας στην τελευταία πόρτα.

Χτύπησε συνθηματικά, με έναν περίεργο τρόπο, την πόρτα.

Τρεις χτύποι με γροθιά, με συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ανάμεσά τους.

Η πόρτα άνοιξε και μια μελαχρινή γυναίκα, γύρω στα σαράντα δύο, άκρως γοητευτική και αρχοντική της χαμογέλασε.

«Ξανασυναντιόμαστε, κυρία Παπαδοπούλου», έκανε τάχα κοροϊδευτικά.

«Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω κυρία Σέκερη. Ή καλύτερα κυρία Ιακωβίδη;», απάντησε η Δόμνα στον ίδιο τόνο.

Η Όλγα αναστέναξε. «Δυστυχώς, Σέκερη. Δυστυχώς! Δεν θα άλλαζα πάλι επώνυμο. Ούτως ή άλλως δεν είναι υποχρεωτικό πλέον!», της είπε βάζοντάς τη μέσα στο σπίτι.

Η Δόμνα γέλασε. Αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν σταυρωτά. Οι δυο φίλες είχαν καιρό να βρεθούν, παρόλα αυτά δεν είχε δημιουργηθεί κάποιο ιδιαίτερο χάσμα ανάμεσά τους.

Προχώρησαν προς το μικρό σαλόνι του δωματίου και κάθισαν εκεί. Το δωμάτιο ήταν πολύ φωτεινό και τα χρώματα σε λαδί τόνους. Φως και καλοκαιρινός αέρας έμπαινε από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα η οποία πρόσφερε τη θέα του μεγαλόπρεπου Παρθενώνα απλόχερα.