Η κυρία με τα κόκκινα μαλλιά

Ο άγγελος μου

«Ευτυχώς δεν ήταν κάτι σοβαρό. Απλά προκλήθηκαν σπασμοί στη μήτρα από το τρέξιμο και από το άγχος σου. Το έμβρυο, ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα, αλλά πρέπει να είσαι πιο προσεκτική», είπε ο γιατρός αυστηρά. Η Δέσποινα ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου και χάιδευε απαλά και στοργικά την κοιλιά της.

«Εντάξει γιατρέ θα το έχουμε υπόψη». Ο γιατρός βγήκε λίγα λεπτά αργότερα από το δωμάτιο. Η Δόμνα έμεινε καθισμένη στο πλευρό της κόρης της – όπως την θεωρούσε πλέον – της οποίας τις σκέψεις άκουγε κάθε στιγμή με αμείωτο ενδιαφέρον. Την ενδιέφερε να βγάλει όλο το βάρος από μέσα της, κάθε παράπονο, κάθε κακό και βλαβερό, για εκείνη και το έμβρυο, συναίσθημα.

Αρκετή ώρα αργότερα, φωνές ακούστηκαν από το διάδρομο του νοσοκομείου. Η Δέσποινα ανησύχησε, όμως η Δόμνα την καθησύχασε. Τακτοποίησε τα μαξιλάρια της, τη σκέπασε και άρχισε να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να της σιγοτραγουδά, ελάχιστα παράφωνα, μέχρι να αποκοιμηθεί. Αν και η κοπέλα με τα μαύρα μαλλιά κουβαλούσε μέσα της το παιδί του γιου της, η Δόμνα δεν έπρεπε να ξεχνάει ότι ήταν ένα κοριτσάκι δεκάξι χρονών, το οποίο χρειαζόταν φροντίδα και στοργή.

Μόλις βεβαιώθηκε ότι η Δέσποινα είχε αποσυνδεθεί, βγήκε με αργά βήματα από το δωμάτιο. Οι φωνές δεν είχαν σταματήσει τόση ώρα και αυτό την παραξένευε αρκετά. Είδε απέναντί της τον Πρόδρομο με ξεκούμπωτο πουκάμισο ως τη μέση, ανάκατα μαλλιά και αχανές βλέμμα να τσακώνεται με κάποιους γιατρούς στο διάδρομο.

Είναι μεθυσμένος, σκέφτηκε ευθύς. Είχε πολυετή εμπειρία στη νύχτα και δη στους μεθυσμένους άντρες, με αποτέλεσμα να μπορεί εύκολα να διακρίνει τα σημάδια της μη νηφαλιότητας από χιλιόμετρα.

«Τι θες εδώ;», του έκανε άγρια, με δυνατή φωνή. Οι γιατροί γύρισαν και την κοίταξαν και εκείνος μόλις την είδε, έβαλε τα γέλια.

«Καλώς τη μητέρα Τερέζα!», κάγχασε. «Τι έγινε Παπαδοπούλου; Το παίζεις φιλάνθρωπος και μαζεύεις τα βρωμιάρικα και ανάξια πλάσματα; Σου θυμίζουν τον εαυτό σου και γαληνεύει αυτό κάπως την ψυχή σου;»

«Έχε χάρη που έχω ως αρχή να μη δέρνω μεθυσμένους. Τον θεωρώ άνισο ανταγωνισμό».

«Ο γιος σου χάλασε την κόρη μου. Τη βρώμισε και την γκάστρωσε χωρίς να την αποκαταστήσει. Τι να την κάνω τώρα; Ήταν που ήταν βάρος στους ώμους μου, τώρα που δεν θα την πάρει και κανείς υπόγραψε την καταδίκη μου. Αλλά βέβαια... Τι να περιμένει κανείς από τον γιο μιας πόρνης. Τον έμαθες ότι όλες οι γυναίκες είναι σαν τα μούτρα σου κι ότι μπορεί να της γλεντάει χωρίς να νοιάζεται για τις υποχρεώσεις του. Τέτοιον άνανδρο μεγάλωσες!»