Η κυρία με τα κόκκινα μαλλιά

Μέρος 2ο - Αθήνα 2004: Η Επιστροφή

Καθόταν στην καρέκλα έξω από το δωμάτιο του νοσοκομείου και περίμενε για κάποια ενημέρωση. Ήταν εκεί από το πρωί και πολύ κουρασμένη επίσης. Η ζέστη του Αυγούστου την είχε καταπονήσει πολύ, ειδικά σε συνδυασμό με την ανησυχία της. Είδε την Κατερίνα να καταφτάνει και σηκώθηκε όρθια για να την προλάβει.

«Κατερίνα εδώ!»

Η κοπέλα με τα παράξενα μαλλιά, από τη ρίζα ως τα μέσα μαύρα και από τη μέση ως τις άκρες φούξια, έτρεξε κοντά της. «Τι έγινε Δέσποινα; Έχουμε κανένα νέο;»

«Τίποτα ακόμα, άσε και με έχει φάει η αγωνία μου».

«Εντάξει χαλάρωσε, ο γιατρός χθες είπε ότι είναι σταθερή».

«Το ξέρω, αλλά... Αγχώνομαι. Δεν έχω καλή εμπειρία από νοσοκομεία».

Η Κατερίνα αναστέναξε και κούνησε το κεφάλι. Ο γιατρός που τους εξυπηρετούσε εδώ και τρεις μέρες βγήκε από το δωμάτιο και έτρεξαν κοντά του.

«Γιατρέ πώς είναι;»

«Καλύτερα. Το τελευταίο εικοσιτετράωρο το οξυγόνο της είναι σταθερό και δεν έχει ξαναπάθει κρίση. Βέβαια, θέλω να την κρατήσω λίγο ακόμα, για να είμαστε σίγουροι. Πείτε μου, την αγωγή της την παίρνει κανονικά, έτσι;»

«Ναι, έχω επιληφθεί προσωπικά επί του θέματος», είπε η Δέσποινα.

«Μάλιστα. Ξέρετε, για να πάρει εξιτήριο πρέπει να υπογράψει πρόσωπο με το οποίο έχει πρώτο βαθμό συγγενείας. Πείτε μου, η ασθενής είναι παντρεμένη; Έχει παιδιά;»

Η Κατερίνα και η Δέσποινα κοιτάχτηκαν μαγκωμένα. Τι του λένε τώρα;

«Είναι χήρα. Έχει μια κόρη, αλλά ζει στη Θεσσαλονίκη σχεδόν δεκαπέντε χρόνια τώρα».

«Θα μπορούσατε να μου δώσετε τα στοιχεία της;»

«Ναι θα σας τα δώσω εγώ», είπε η Κατερίνα.

***

Η Κατερίνα επέστρεψε έπειτα από πέντε λεπτά και η Δέσποινα την έπιασε και της μίλησε.

«Ειλικρινά, πιστεύεις ότι η Θάλεια θα έρθει;»

«Αν υπάρχει όρθιο έστω και ένα κομμάτι από την παλιά Θάλεια, την κολλητή μου τη Θάλεια, τότε ξέρω ότι παρά τα όσα έχουν γίνει θα ενδιαφερθεί για τη μητέρα της. Αν όμως κάνω λάθος, θα κάνουμε ό,τι κάναμε τόσα χρόνια Δέσποινα».

«Δηλαδή;»

«Θα τα βγάλουμε πέρα μόνες μας».

***