Η κυρία με τα κόκκινα μαλλιά

Πρόλογος

Στον πρόλογο περιέχονται στίχοι από το τραγούδι "Το ταγκό της Μαρσό" (Στίχοι-Μουσική: Solmeister)

***********************************************************************************************

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Με έναν χορό ανάμεσά μας. Οι δυο μας, Ρόζα. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Ένα ταγκό με γρήγορο ρυθμό. Ένα ταγκό μονό. Δεν ήταν από εκείνα τα ερωτικά, που χορεύει ένα ζευγάρι μετά το γάμο. Ήταν ένα παθιασμένο, προκλητικό.

Και ποια ήταν η πρόκληση; Να μου ζητήσεις συγγνώμη.

Βέβαια, μόνο εγώ σε ξέρω. Σε θυμάμαι. Οι άλλοι όχι. Ευτυχώς για αυτούς, δεν σε αναγνωρίζουν. Εγώ όμως ξέρω πολύ καλά ποια είσαι.

Περιγράφεσαι με μια μόνο λέξη για εμένα. Πόνος. Και αυτό από μόνο του συνεπάγεται πολλά άλλα.

Άλλωστε, ενός κακού μύρια έπονται, σωστά;

Ξέρεις έχω πολλά να σου πω...

Θυμάσαι όσα μου έλεγες να μην κάνω;

Μου έλεγες να φέρομαι σωστά, να μιλάω όμορφα, να είμαι ευγενική, ευπρεπής, προσιτή, ιδανική, ευδιάθετη, χαμογελαστή, γλυκιά. «Οι δεσποινίδες δεν καπνίζουν» τόνιζες με την απαλή σου φωνή επιτακτικά. Μάντεψε λοιπόν... Καπνίζω. Και όχι μόνο αυτό. Είμαι και αγενής. Είμαι ό,τι μου υπαγόρεψες να μην είμαι. Δεν φέρομαι σωστά. Δεν μιλάω όμορφα. Είμαι αγενής, κακότροπη, απρόσιτη, ψυχρή, απόλυτη, σοβαρή, αδιάφορη και άγρια. Άγρια και ατίθαση.

Ξέρεις γιατί; Γιατί σε χρειάζομαι. Θέλω να με μαλώσεις! Μου χρωστάς να με μεγαλώσεις. Διότι όλα αυτά που ρητώς μου υπαγόρευσες, γλυκιά μου Ρόζα, δεν ήταν αποτελέσματα σωστής ανατροφής, αλλά μιας εντολής που περίμενες να εκτελεστεί πιστά από το υποχείριό σου. Πώς περιμένεις όμως να σεβαστώ τις εντολές κάποιας άγνωστης; Δεν με ανέθρεψες εσύ, αλλά η φλόγα που έβγαινε από τα μάτια μου από τη στιγμή που γεννήθηκα.

Αυτή με ζέστανε στα δύσκολα. Αυτή με κράτησε ζωντανή. Αυτή μου έδωσε δύναμη.

Αν ήταν άλλη στη θέση μου δεν θα άντεχε. Θα είχε πνιγεί στον ατέρμονο λάκκο της θλίψης, του παράπονου, της γονεϊκής αδιαφορίας. Το «γιατί» είναι μεγάλη παγίδα. Εγώ απλά ήμουν από τις τυχερές που πρόλαβε να την αντιληφθεί.

Άλλοι ζήτησαν εκδίκηση. Και δεν αντιλέγω... Είναι γλυκό το κρασί της. Είναι όμορφη η αίσθηση να καις αυτόν που σε έκαψε σε ανάλογη φωτιά με τη δική σου. Σε γαληνεύει, σε ηρεμεί. Μα όπως έχει πει και ο Κομφούκιος πολύ σοφά, «πριν πάρεις το δρόμο της εκδίκησης, σκάψε δυο λάκκους».

Γι' αυτό λοιπόν δεν με αφορά να σε εκδικηθώ. Μου αρκεί το ότι οι τύψεις σου θα σε τρώνε κάθε βράδυ που θα πέφτεις για ύπνο. Ό,τι βάρος μου άφησες, το σήκωσα στους ώμους μου, επό μου να πορεύομαι. Σε όποιον με ρωτά για σένα λέω πως πια δεν ζεις εδώ κι ας είσαι εδώ. Το ξέχασες; Διαισθάνομαι την παρουσία σου.

Έμεινα μόνη μου. Έχασα φίλες, γκόμενους, συγγενείς, εσένα. Κι όμως. Κι ας έμεινα μόνη, στο τέλος σε νίκησα. Και δεν νίκησα εσένα, αλλά την όψη σου που με στοιχειώνει.

Ρόζα, στην αρχή ήσουν κάτι δικό μου. Μια ιδέα που συμβόλιζε το όνειρό μου. Η αρχή του δικού μου τέλους. Του τέλματός μου. Μα όσα κι αν είχα ποντάρει σε σένα, τα έχω πια χάσει. Και τι απέμεινε; Τίποτα.

Μην με κρίνεις επειδή κάνω λάθη. Τα κάνω όπως εσύ με έμαθες να τα κάνω. Δεν κάνω το σωστό, όπως εσύ δεν με έμαθες να κάνω το σωστό. Όπως έχει μάθει καθένας.

Άλλοι με αγκαλιά κι άλλοι με χαστούκι... Άλλοι με άγγιγμα κι άλλοι με τράβηγμα... Άλλοι με φιλί τρυφερό κι άλλοι με την έλλειψή του...

Όλα θέμα συνήθειας είναι.

Σε κοιτούσα πάντα στα μάτια, ήμουν ειλικρινής. Σου μιλούσα για τα παιδικά, χαζά, μελλοντικά μου σχέδια κι εσύ γελούσες. Τώρα καταλαβαίνω ότι το γέλιο σου δεν ήταν τρυφερό, «μαμαδίστικο». Τώρα που μεγάλωσα, νιώθω το δίλημμα.

Δεν με βοήθησες. Βρίσκω μπροστά μου σταυροδρόμια τα οποία δεν ξέρω πως να εξαλείψω. Σαν να με καταράστηκες. Σαν μαζί με το παγερό σου βλέμμα την τελευταία φορά, να μου έριξες κατάρα.

Δεν σου αρέσουν αυτά που ακούς, ε; Γι' αυτό μου κόλλησες το μαχαίρι στα δόντια;

Προσπαθώ να μείνω ψύχραιμη. Δεν είμαι. Το ξέρει ότι δεν είμαι. Παρόλα αυτά συνεχίζω να χορεύω. Με ακολουθεί. Ποιος να μου το 'λεγε ότι θα χόρευα ταγκό έχοντας στα δόντια μαχαίρι!

Ο ιδρώτας με έχει λούσει. Νιώθω την ανάσα μου, λεπτό το λεπτό, να κόβεται. Ένας αέρας εμφανίζεται στο χρυσό δωμάτιο. Λυσσομανάει. Ο ιδρώτας με κάνει να κρυώνω. Ούτε παλτό δεν έχω!

Εξαιτίας σου έγιναν όλα! Ναι, τολμάω να στο πω! Σκότωσέ με, δεν με νοιάζει. Ντρέπομαι για σένα.

Ναι δεν έχω καμιά σχέση μαζί σου. Η κόρη της Ρόζας έχει πεθάνει.

Αυτό ισχύει για όσους 'χασαν τα πάντα. Για κάθε καημό που μας κόβει σαν λεπίδα βαθιά. Για τα βρεγμένα μάτια μιας κόρης. Σαν ένα ζευγάρι καστανά ή πράσινα μάτια.

Για κάθε δύο συλλαβές που δεν λέω πια.

Όπως Ρόζα... Ή καλύτερα...

Μαμά.