Yasemin Kokusu

Bölüm 40

Beğeni ve satır arası yorumlarınızı bekliyorum💐

Wattpad hesabım. @kitapkolik_46

Bölümü düzenlemedim. Yazım hataları olabilir. Kitap bittiğinde bütün bölümler düzenlemeye alınacaktır.

Bölüm sınırı
100 beğeni
350 yorum

Beğeni sınırı dolmadı. Lütfen yıldıza basmadan geçmeyin. Beğeni ve yorum yapan okuyucuların hakkına giriyorsunuz. Bu bölümü sadık okuyucularımın hatırına paylaşıyorum. Sevgilerle💐

40. Bölüme geldik. Buraya kadar gelmek benim için mucize😉💐

Keyifli okumalar dilerim💐

🌿🌿🌿🌿

Hırs ve kibir insanı ele geçiren sinsi bir yılandı.

Mutluyum dediğim an, mutluğumu tek tek öldürüp önüme dizdiler. Yolumu kapatan cesetler o kadar fazlaydı ki yolumu bulamıyordum.

Işığımı söndüreler,  karanlığımdan şikayetçiydi.

Hastaneden çıktığım günün üzerinden bir ay geçti. Bir defa doktor kontrolüne gittiğimde hastahanenin kapısında Ömer bekliyordu. Gelmesine şaşırmıştım. Randevu gününü ve saatini unutmuştur diye düşünmüştüm. Okyanus maviliklerini iki haftadır görmüyordum. O gözlerde özlem vardı. Özlemin yanı sıra kızgınlıkta vardı.

İki hafta önce hastahaneden çıktıktan sonra vakit kaybetmeden babamında yardımıyla boşanma avukatı bulmuştum. Anlaşmalı boşanmak için boşanma evrakları hazırlamıştı. Maddi hiçbir talepte bulunmadığım için avukat bu işin fazla uzamayacağını söylemişti. Ellerim titreyerek boşanma kağıdını imzaladığımda yüreğim kan ağlıyordu.

İnsan, insanın sınavıydı bu hayatta.

Boşanma evraklarını imzaladıktan sonra avukat aracılığıyla Ömer'e gönderdiğimde, Ömer evrakları imzalamadığı gibi o günden sonra sessizliğini koruyordu.

Hastahanenin önünde duran adamın gözlerindeki kızgınlığı bir nebze anlayabiliyordum. Bu kadar olan olaydan sonra hiçbir şeyi görmemezlikten gelemezdim.

Ömer'in karşına gelip durduğunda elleriyle değil ama okyanus mavilikleriyle sarıp sarmalamıştı. Gözleri karnıma indiğinde hiçbir çıkıntı göremediği için kaşlarını çatmıştı. On dört haftalık hamileydim ama henüz karnımda bir çıkıntı yoktu. Bugün bunu doktora sormak için aklımın bir köşesine not ettim.

O gün doktorun odasına birlikte girdiğimizde ilk defa normal çiftler gibi bebeğimizi görmeye gelmiştik. Ne bebeğimin sevincini yaşayabilmiştik ne de bu süreçte birlikte olabilmiştik. Bunlar içimde bir köşede hep yara olarak kalacaktı.

Bebeğimin kalp atışlarını duyduğumda gözümden bir damla düşmüştü. Bu zamana kadar duyduğum en güzel sesti. Aklımdaki bütün soruları doktora sorduğumda her şeyin yolunda gitmesiyle rahatlamıştım. Bebeğim ve ben tehlikeli günleri atlatmıştık ama yinede dikkat etmem gerekiyordu. İç karnım geniş olduğu için karnım hemen çıkmayabilirmiş. Önümüzdeki haftalarda küçükte olsa bebeğimin hareketlerini hissedebilirmişim.

Günler sonra ilk defa içten yüzüm gülmüştü. Doktorla konuşmam bittiğinde başımı karşımdaki okyanus mavisi gözlere çevirdiğimde sıcacık bakışları gülüşümde takılı kalmıştı.