ငိုရလွန်းလို့ မျက်လုံးအိမ်လေးတွေ ဖောင်းမို့
နေခဲ့တဲ့ ချစ်သူလေးရဲ့ မျက်နှာကို မြင်တိုင်း
နှလုံးအိမ်ထဲ နောင်တတရားတွေက မွတ်သိပ်နေလေသည်။ တစ်ဖက်ခန်းက ကလေးငယ်ဟာ ဟန်ဘင်းရဲ့ သွေးသားဆိုတာ သေချာသလိုရှိနေတဲ့ အခြေအနေမှာ သူဘာကို ဆက်လုပ်ရမည်လဲ။ DNA ဆိုတဲ့ ဆေးစစ်ချက် အဖြေက ဟန်ဘင်းရဲ့ဘဝနဲ့ဆိုင်တယ်။
ဟန်ဘင်း သိပ်ကြောက်တာမို့ ထိုအရာကို လုပ်ဖို့လဲမရဲဘူး။ တကယ်တမ်း ထိုကလေးဟာ ဟန်ဘင်းနဲ့သာ ဆိုရင် အမှားတွေ အ တွက် ပေးဆပ်ဖို့ အဆင်သင့်ပါပဲ။ သို့သော်
အဲ့လိုဟုတ်မနေခဲ့ရင်ရော ဆိုတဲ့ အကြောက်
တရားက သူ့ကိုသတ်နေတယ်။ အဖေဖြစ်သူဟန်ဘင်းအားပြော ဖူးတဲ့စကားတစ်ခွန်းရှိတယ်။ နူလ်ဘင်း ဆိုတဲ့ ကလေးဟာ ဟန်ဘင်း ငယ်ငယ်တုန်းကနဲ့ တစ်ပုံစံတည်းပဲတဲ့။
စကားပြောတဲ့ ပုံစံအစ ဂျစ်တိုက်တဲ့အပြုမူအဆုံး သူနဲ့တူတာပါတဲ့။ ထိုအချိန်က သူဟာ သွေးဆူနေခဲ့တဲ့ကာလ ဆိုတော့ မဲမဲမြင်အကုန်ပတ်ရမ်းကာ မဖြစ်နိုင်ကြောင်း အ ကြောက်အကန် ငြင်းမိတယ်။ လေးနှစ်လုံး
ဥပ္ပခါပြုခဲ့ပေမယ့် နှစ်ရက်ဆိုတဲ့ အချိန်အတွင်းမှာ သံယောဇဉ်ကြိုးဖြူလေးအား ထို
ကလေးငယ်က ဟန်ဘင်းထံ ချည်နှောင်လာတယ်။
ဖြူစင်လွန်းတဲ့ ကလေးငယ်က သူနဲ့သိပ်တူ
ကြောင်း မသိစိတ်က လက်ခံချင်မိလာတယ်။
ဒယ်ဒီလို့ခေါ်တဲ့ ကလေးငယ်ရဲ့ အသံလေးကို အမြဲကြားချင်လာတယ်။ ဟန်ဘင်းရဲ့သားလေးများလားလို့ တွေးမိလာလေ ပိုလို့မျက်ရည်တွေ ထိန်းမရဖြစ်လာလေပဲ။ နှာရှုံ့သလိုအသံကြားလိုက်တာကြောင့် သွယ်ဖက်ထားတဲ့ ဟန်ဘင်းရဲ့လက်ကို ဟာအိုကဆုပ်ကိုင်ကာ အောက်ပိုင်း လှုပ်ရှားမှုကို ရပ်စေတယ်။
နှစ်ဦးသား ရမက်တို့ကို ခတ္တခဏ ထိန်းဖို့ရန်
ချိတ်ဆက်ထားတဲ့ အရာနှစ်ခုအား လွတ်လပ်
စေလိုက်တယ်။ တဖြေးဖြေးချင်း လှည့်
ကြည့်လာတဲ့ ဟာအိုက အမှောင်ထုကြားမှ
ခပ်ဖျော့ဖျော့မြင်ရတဲ့ မောင့်မျက်နှာကို နား
မလည်သလိုလေး ကြည့်နေမိတယ်။
" မောင်...ဘာဖြစ်လို့လဲ... ငိုနေတာလား ''
" တောင်းပန်ပါတယ်...''
trust me ~ 20.
Start from the beginning
