The sassy Tommo's | Dutch | L.T | Voltooid

Chapter 22.

~Ts 1 week later.~

*Kaylee's POV*

De tranen rollen over mijn wangen. Niet alleen over de mijne. Over die van ons allemaal. Afgelopen week is alles fout gegaan! Alles is kut!

We moeten afscheid nemen.

Gister zei de dokter al dat Louis vandaag waarschijnlijk moet geopereerd worden. Omdat het zo slecht gaat. Louis is echt graat mager, half kaal en super zwak. Zojuist hebben we te horen gekregen dat de operatie doorgaat. Het is een dodelijke operatie.

De kans dat Louis het overleeft is klein. Heel klein...

Ik kan niet zonder hem. Ik ben hem al een keer verloren, een keertje bijna en wil hem niet nog een keertje kwijt raken. Als de jongens afscheid van Louis hebben genomen nemen Mark, Johanna en de wij de kinderen afscheid. Ik wil Louis niet Los laten.

Als ik achter de rest aan weg wil strompelen grijpt Louis' kleine magere handje me vast.

Ik draai me om en Louis wenkt me. Ik loop naar hem toe en ga op het randje van zijn bed zitten. ''Lou... Ik... Als ik het kon had ik de pijn over genomen.... Echt waar...'' Zeg ik zacht. ''Nee Kaylee... Zeg dat nou niet... Dat hoeft niet! Ik red me wel. Denk ik...'' Zegt Louis zacht en ik bijt hard o mijn lip.

''Kay?''

''Lou?''

''Stel als ik... Dood ga...

Beloof me dat je niet een depressief kut konijntje word.

Dat je niet dagenlang om mij gaat huilen en verdrietig zijn,

maar dat je verder gaat,

zonder mij...

Zoek dit maals wel een jongen die je met respect behandeld, want deze keer zal ik hem niet kunnen slaan.

Help mama, papa en de rest. Wees sterk. Wees lief tegen de fans en ga door.

Ookal zal dat dan misschien zonder mij moeten. Want ja:

It is what it is.

Als je dit beloofd maar niet nakomt.

Dan zal ik mijn speciale satan wortel powers gebruiken om je te pakken!

Als ik het overleef:

Vergeet wat ik zojuist heb gezegd...''

Zegt Louis en de tranen rollen onze wangen en het laatste zegt hij met een klein grinnikje. ''I-ik beloof het... Als jij belooft te blijven vechten!'' Zeg ik zacht en Louis knikt. ''Beloofd!'' Zegt Louis zachtjes. ''Beloofd!'' Zeg ik terug en Louis glimlacht zwakjes. Ik geef Louis nog een lange knuffel en hij drukt nog een kusje op mijn voorhoofd voordat de dokter zijn bed los klikt en met Louis wegrijd. Louis blaast nog een kusje en is dan echt weg.

Waarom is het leven zo oneerlijk? Waarom?

Waarom Louis? Waarom de persoon die dit al eerder heeft mee moeten maken ookal herinnerd hij er zich niks van. Waarom?

Ik zak op mijn knieën en leg mijn hoofd in mijn handen. Ik voel een stel armen om me heen. Ik kijk niet wie het is maar sla me als een Koala om diegene heen en laat alles los.

--

Idk what to say...