" ပေါက်ကရတွေကွာ..''
" ဟုတ်ပါတယ်ဆို...တော်ဝင်နန်းဆောင်တွေရှိတဲ့ ရွှေကြီးမျိုးကြီးကွ..''
မင်ယောလ်ရဲ့စကားကို အဓိပ္ပာယ်မရှိလိုက်တာဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ ဟန်ဘင်းက လှောင်ရယ်လေသည်။
" ဆောင်းဟန်ဘင်း ငါ အတည်ပြောနေတာ ''
" မင်းပြောသလိုသာဆို ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို
မှူးမတ်တွေ အခြံအရံတွေနဲ့ ကျောင်းလာတက်မှာများလား ဟား...''
" ဟုတ်ချင်လဲဟုတ်မှာပေါ့ ''
" အရူး...''
" မင်းသာအရူး...''
" ကျောင်းပြောင်းလာရင် ပြောင်းလာတယ်မှတ် အာရုံထဲသိပ်ထားမနေဘူးငါတော့ ဒီကျောင်းမှာတက်နေတဲ့ မင်းတို့ငါတို့အပါအဝင်အကုန်လုံးက ခေတဲ့သူတွေမဟုတ်ဘူး အရမ်းအားနေရင်စာကျက် လေပေါမနေနဲ့ ''
အီမင်ယောလ်ကို အသိတရားဝင်အောင်ပိတ်ဟောက်ပြီးမှ ဟန်ဘင်းစားပွဲပေါ်ခေါင်းတင်ကာ ပြန်အိပ်နေလိုက်သည်။ ဘေးကမင်ယော်လ်ရဲ့ ကျိန်ဆဲသံတွေနဲ့ တစ်တန်းလုံးရဲ့ဆူညံစွာ စကားပြောသောင်းကျန်းနေကြတဲ့ အသံတွေကိုလျစ်လျူရှုရင်းပေါ့။
ကျောင်းသားသစ်ပြောင်းလာတယ်ဆိုတော့ ဆရာတွေက စာဝင်သင်ဖြစ်သေးမှာမဟုတ်ဘူး။ မင်ယောလ်ပြောသလို တော်ဝင်မျိုးနွယ်သာဆိုပိုတောင်ဆိုးဦးမှာ။ ကျောင်းအုပ်ကြီးရုံးခန်းထဲမှာ ပြာယာခတ်နေလိုက်ကြမယ့်ဖြစ်ခြင်း။ ဟန်ဘင်းအိပ်ပျော်သွားတာ စာသင်ချိန်နှစ်ချိန်ဆက်တိုက်ပဲ။ သူနိုးလာတာတောင် ဆရာမ ဝင်နေခြင်းမရှိသေးဘူး။
မျက်လုံးတွေကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်ကာ အိပ်မှုန်စုံဖွားနဲဲ့ရှေ့ကိုကြည့်တော့ စာဂျပိုး ဂန်ဒုံဆော့နဲ့ထိုင်နေတဲ့ မင်ယောလ်ကိုတွေ့ရတယ်။ ဟန်ဘင်းမျက်လုံးတွေပါချက်ချင်းပြူးကြောင်သွားတော့တယ်။ ဒါဆိုဘေးနားမှာ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့နဲ့ စာရေးနေတာ မင်ယောလ်မဟုတ်ရင်ဘယ်သူလဲ။
ဟန်ဘင်းဘေးကိုဇက်ခနဲလှည့်ကြည့်တော့ ဆံပင်အုပ်အုပ်လေးတွေကိုသာ မြင်ရတယ်။ မျက်နှာလေးက စာရေးစားပွဲခုံနဲ့ ဆံပင်တွေကြားမြုပ်နေတာ။ ဘောပင်ခရမ်းရောင်လေးကိုကိုင်ထားတဲ့ လက်ချောင်းဖြူဖြူသေးသေးသွယ်သွယ်လေးတွေကနေ အကြည့်မခွာချင်တော့ဘူး။
trust me ~ 4.
Começar do início
