|AÇIKLAMA| |TAMAMLANDI|
Ahlaksız bir yetişkin BL romanında ben, bir extra figüranın bedeninde yeniden doğdum ve genç saplantılı erkek başrolle tanıştım.
Yıllarca Hainley tarafından zorbalığa uğradıktan sonra Sislin, yetişkinliğinde daha karanlık b...
Йой! Нажаль, це зображення не відповідає нашим правилам. Щоб продовжити публікацію, будь ласка, видаліть його або завантажте інше.
123. Bölüm Kırık Bir Kalbi Ezmek (I) Heinrich, biyolojik babasına benzeyen bir çocuk gördüğü anda bunu fark etti.
Bu 'o çocuk'tu.
Sıcak bir battaniyenin içindeki yeni doğmuş bebek.
Pencereden içeri bakarken mışıl mışıl uyuyan, soğuktan titreyen bir çocuk.
Mükemmel bir aileye özenle doğmuş bir çocuk.
Başından beri ondan farklıydı.
Çocuk 12 yaşlarında görünüyordu ve Heinrich onun parlak gözlerine baktığında garip duygulara kapıldı.
Ve o zamanki duygular tekrar aklına geldi.
Beyaz ve küçük bebeğe bakarken, Heinrich o anda biraz şefkat hissetmiş gibiydi.
"Bu benim kardeşim olmalı... güzel..."
-Böyle dedi.
Ve o silik sevgiden daha keskin bir duygu...
...çocuğu kıskanıyordu.
Çılgınca.
Ama kıskançlık duygusu bile annesine karşı işlenmiş bir suç gibi görünüyordu, bu yüzden genç Heinrich duygularını sıkıca sakladı ve yuttu.
O zamanın duyguları Heinrich'i bir anda kapladı.
Genel olarak hoş olmayan bir duyguydu.
"Ah."
Çocuk Heinrich'in yüzüne baktı ve ardından şaşkınlıkla elini hızla çekti.
"Özür dilerim! Tanıdığım biri olduğunu sandım. Birbirinize çok benziyorsunuz."
Çocuk Heinrich'i tanıyor gibi görünmüyordu.
Sihirli Kule'de yaşayan dokuz büyük büyücü ailesi sadece 99. katta oturuyordu, bu yüzden sosyal dünyada pek sık görünmezlerdi.
Ayrıca, bu kadar küçük bir çocuk kulede düzenlenen büyücü toplantısına bile katılamazdı.
"Ben Eric! Büyük Dük Valentino'nun en büyük oğluyum!"
"......."
"Ailemizin uzaktan akrabası mısınız?!"
Eric hayatında hiç incinmemiş bir yüz ifadesiyle sordu. Çocuk aristokratik resmiyete bağlı görünmüyordu bile.
Soylu çocukların yüksek statülerinin bir yan etkisi olarak sahip oldukları 'disiplin, sorumluluk ve baskı' gibi duygular yüzünde görünmüyordu.
Taşan bir sevgi...
Sanki çok güzel büyümüştü.
Zor bir çocukluk geçirmiş olan insanlar böylesine parlak ve değerli bir aura karşısında genellikle korkuya kapılırlar ama Heinrich kendi kendine şöyle düşündü.
