The Obsessive Male Leads Want to Eat Me Alive

58

58. Bölüm Aidatlar ve Yapılmaması Gerekenler
"...Merhaba Annette."

Pembe saçlı, mavi gözlü, 12 yaşında birine göre ufak tefek ve zayıf.

-Maalesef veresiye müşteri değil.

Fırına giren çocuğun adı Noah.

Nuh, kız kardeşiyle birlikte tepenin aşağısındaki küçük bir evde büyükbabalarıyla birlikte yaşıyordu ve koşulları pek de iyi değildi.

Dedesinin işine küçük elleri şişecek kadar yardım eden çocuğun durumunu bildiğimden, bu aileye ekmek vermeye başlayalı altı ay olmuştu.

"Merhaba~"

Parlak bir şekilde gülümsedim.

"...Bugün yine buradayım."

"Evet, rica ederim. Çay içerken çok sıkıldım. Öğle yemeği yedin mi?"

"Evet. Yedim."

"O zaman ben sana yemek hazırlayıp getireyim. Bugünün menüsü kuzu etli sebze yemeği ve ekmek!"

Çocuğun menünün içeriğinin 'Etli Yahni' olduğunu duyar duymaz tükürüğünü yuttuğunu gördüm.

Sonra yüzü sanki yemek yerken yakalanmış gibi kızardı.

"Heuk-heuk, çok şirin.

"Bu pembe pamuk topu!

"Bir dakika bekle. Onu biraz taze ekmekle saracağım."

Çocuk morarmış elleriyle oynuyordu.

Bir yandan mırıldanırken, bir kese kâğıdının içine hâlâ sıcak olan bolca ekmek ve kısık ateşte uzun süre kaynatılarak yapılan, tadı tuzu yerinde bir yahni koydum.

"Hadi, al bakalım. Al ve ablan ve dedenle birlikte tadını çıkar. Anladın mı?"

"...Peki, Annette."

"Evet?"

Noah başını kaldırdı ve şöyle dedi,

"Gelecekte bana bu şekilde bakmak zorunda değilsin. Çünkü artık büyüdüm. Büyükbabama ve kız kardeşime bakabilirim."

Bir yetişkinin yarısından daha kısa boyuyla böyle bir şey söylediğini görmek nedense kalbimi sızlattı.

"Benim de böyle zamanlarım oldu.

Ben 12 yaşındayken kendimi büyümüş sanıyordum.

Gençken kendi geleceğimi düşünecek kadar zamanım yoktu ama başka çocuklarla da ilgilenmek istiyordum.

Şimdi geriye dönüp baktığımda, çok gençmişim...

Sessizce dizlerimi büktüm, vücudumun üst kısmını aşağı indirdim, göz teması kurdum ve gülümsedim.