The Vow

32. Μια νέα ανατολή

Μπορούσε να ακούσει την αναπνοή της να βγαίνει δυνατά από τα πνευμόνια της. Δυνατά και μονότονα σαν να ήταν παγιδευμένη σε κάποιον ρηχό σωλήνα.

Τα βλέφαρά της ήταν κλειστά μα προσπαθούσε να τα ανοίξει. Κούνησε τα δάχτυλα της. Το δεξί της χέρι ήταν εγκλωβισμένο, δεν μπορούσε να καταλάβει που μα τα αισθανόταν αδύναμα και μουδιασμένα.

Μόλις κατάφερε να ανοίξει τα μάτια της, τα έκλεισε ξανά κατευθείαν. Το φως ήταν εκτυφλωτικό. Η καρδιά της ανέβασε παλμούς στο στήθος της και σχεδόν μπορούσε να την ακούσει.

Έκανε άλλη μια προσπάθεια μισανοίγοντάς τα αυτή τη φορά. Κάτω από τις βλεφαρίδες της τα πάντα ήταν θολά μα μπορούσε να διακρίνει σχήματα και χρώματα.

Βρίσκονταν σε ένα δωμάτιο που δεν αναγνώριζε. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι ανοιχτό μπεζ, υπήρχε μια κλειστή τηλεόραση και ένα φαρδύ παράθυρο από το οποίο έμπαινε το φως του πρωινού, μα ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος.

Τα μάτια της συνήθισαν και τα άνοιξε περισσότερο. Έκανε να κουνηθεί μα ένιωσε μια σουβλιά πόνου στην κοιλιά της που την εμπόδισε.

Κοίταξε τα χέρια της, ήταν διασωληνωμένη. Η δεξιά της παλάμη ήταν καλυμμένη από ένα μεγάλο χέρι που αναγνώρισε. Ένιωσε την καρδιά της να κάνει βουτιά στο κενό.

Το βλέμμα της ακολούθησε το χέρι που την κρατούσε προστατευτικά και απαλά. Ήταν του Μαξ. Βρισκόταν δίπλα της σε μια καρέκλα που φαινόταν πολύ μικρή για την κορμοστασιά του. Το σώμα του ήταν γερμένο μπροστά και το κεφάλι του ακουμπούσε στο στρώμα δίπλα στα πόδια της. Το χέρι του ήταν δεμένο με το δικό της και τα μάτια του κλειστά ενώ ανέπνεε ρυθμικά και γαλήνια.

Πόση ώρα βρίσκονταν εδώ; Πόσο καιρό ήταν η ίδια στο νοσοκομείο;

Οι ερωτήσεις έσκαγαν στο μυαλό της σαν αναλαμπές μαζί με μνήμες. Ο άνδρας, το όπλο, ο Μαξ. Τον άκουγε να φωνάζει και έπειτα έχασε τις αισθήσεις της.

Κούνησε τα πόδια της. Μπορούσε να τα κουνήσει. Τι έγινε; Έπρεπε να μάθει τι συνέβαινε. Ήξεραν οι δικοί της που βρίσκονταν; Θα είχαν πεθάνει από την αγωνία.

Έψαξε με το βλέμμα της απελπισμένη το κινητό της μα δεν ήταν στο ξύλινο κομοδίνο.

Τον είδε να μετακινείται και αργά να ανοίγει τα μάτια του. Τεντώθηκε προς τα πίσω παίρνοντας μια βαθιά εισπνοή και το πρόσωπο του παραμορφώθηκε σε μια γκριμάτσα δυσανασχέτησης. Πρέπει να είχε πιαστεί από τον άβολο ύπνο.