The Vow

27. Αντίστροφη μέτρηση

Το τηλέφωνο του Ντονάτο το περίμενε. Όπως περίμενε και την αντίδρασή του όταν του είπε πως ο αδερφός του βρίσκονταν κάπου στον πάτο του Μόσκοβα.

Φώναζε τόσο δυνατά στο ακουστικό που ήταν λες και βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο.

«Δεν παίζουνε μαζί μου Ιωάννου. Ο γαμημένος ο Βολκόβ θα βρει τον αδερφό του στο πάρκο Σοκόλνικι μέσα σε πλαστικές σακούλες. Του το ανακοίνωσα ήδη και αυτό είναι μόνο η αρχή! Θα σας τελειώσω και τους δύο.»

Η προειδοποίηση του δεν έκανε καμία αίσθηση στον Μαξ. Ένιωθε ένα τόσο έντονο κενό και ταυτόχρονα μια απίστευτη υπερένταση.

Δεν έπρεπε μόνο να ελέγξει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του, έπρεπε να βρει και να σκοτώσει έναν άκρως επικίνδυνο Ντονάτο που κυκλοφορούσε ελεύθερος και ανεξέλεγκτος στους δρόμους της Ρωσίας.

Το να έπαιρναν ζωντανό τον Σούρα είχε πιθανότητες πενήντα πενήντα, μα θα σκότωναν και τους δύο μετά από αυτό και η αυτοκρατορία του μεξικάνικου καρτέλ θα ήταν πια παρελθόν. Αλλά όχι. Ο Αρσένι Βολκόβ αποφάσισε να πάρει εκδίκηση, να παρακούσει τις εντολές του Μαξ, να δράσει μόνος του και να τους φέρει όλους στη χειρότερη πιθανή θέση. Στη χώρα τους χωρίς πραγματικό πλεονέκτημα.

Ο Ντονάτο δεν θα έβρισκε ποτέ το σώμα του αδερφού του. Ο Αρσένι από την άλλη είχε τις συντεταγμένες, όπως και ο Μαξ.

Μόλις κλείσανε, ο Μαξ πήγε με τον Κωνσταντίνο και τον Φεντόροφ στο πάρκο Σοκόλνικι, ένα από τα παλαιότερα της πόλης. Εκτός από ανυποψίαστους περαστικούς εκεί βρίσκονταν και ο Αρσένι με τους άντρες του.

Το βλέμμα του έτρεξε πράγματι σε μαύρες σακούλες απορριμμάτων που εκείνη την ώρα φόρτωναν στα μαύρα τζιπ. Αστυνομία δεν υπήρχε, πρέπει να είχαν φροντίσει ήδη για αυτό. Η μυρωδιά ήταν τόσο έντονη που κάλυπτε τα πάντα σε απόσταση πολλών μέτρων. Ο Μαξ υπέθεσε πως ο Σούρα ήταν για μέρες νεκρός και όντως ο Γκαρσία μπλόφαρε.

Όλα ήταν μια αντίθεση. Δέντρα γυμνά, το μεγάλο σιντριβάνι είχε μέσα δύο λευκές πάπιες που πλατσούριζαν. Ζωή, ηρεμία φύση και θάνατος.

Δεν πλησίασε γιατί δεν ήξερε τι ήταν ικανός να κάνει άλλα μια επιθετική φωνή μέσα του ούρλιαζε και τον έσπρωχνε να ορμήσει επάνω του και να τον στείλει να συναντήσει τον αδερφό του μια και καλή.

Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν. Του Αρσένι φαινόταν θολό και χαμένο. Το πρόσωπό του σαν να είχε γεράσει δέκα χρόνια μέσα σε μία μέρα, αυλακώνονταν από βαθιές ρυτίδες δυστυχίας, οι μαύροι κύκλοι του βαθούλωναν τα μάτια του.