The Vow

29. Χιονοστιβάδα

Ένιωσε τα χείλη της επάνω του τη στιγμή που είχε καταφέρει να βυθιστεί σε μερικά λεπτά ρηχού και ανήσυχο ύπνου.

Γαργάλισαν τον λαιμό του, η ανάσα της έσκαγε ευχάριστα στο δέρμα του καθώς κατέβαινε φιλώντας τον παντού. Πέρασε το ένα χέρι της στον κορμό του και το άφησε στο στήθος του. Κατάλαβε από την αλλαγή στον ρυθμό της ανάσας του ότι ξύπνησε και δεν την έδιωξε και αυτό της έδωσε θάρρος.

Είχε ανοίξει τα μάτια της μερικές στιγμές πριν με το σώμα της κολλημένο στο δικό του, στην αγκαλιά του. Τα βλέφαρά του ήταν κλειστά και φαινόταν από τόσο κοντά γαλήνιος και ήρεμος. Τον ήθελε τόσο που δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά.

Ίσως κατάφερναν να το ξεπεράσουν. Αν της έδινε μια ευκαιρία, αν την άκουγε.

Άκουσε την ανάσα του να βγαίνει κοφτή μόλις ακούμπησε δειλά τα χείλη της στα δικά του μα και πάλι δεν την απομάκρυνε. Αντίθετα την φίλησε. Το στόμα του διεκδίκησε το δικό της κάνοντας την καρδιά της να εκτροχιαστεί. Πόσο της είχε λείψει το φιλί του. Αισθανόταν σαν εξαρτημένη.

Τον ήθελε δικό της και από τον τρόπο που την φιλούσε, σκληρά και ανυπόμονα, ήταν σίγουρη πως και αυτός αισθανόταν το ίδιο.

Επιτέλους τόσες εβδομάδες μακριά του, μακριά από τη μυρωδιά του, τα αγγίγματα του, το χαμόγελο που σπάνια και πολύτιμα της χάριζε, ήταν εκεί. Εκεί για αυτήν.

Μια ζεματιστή ανυπομονησία κατέκαιγε το δέρμα της. Πως ήταν δυνατόν το σώμα να αισθάνεται τόση εξάρτηση από κάποιο άλλο; Να τον αγγίζει και να κάνει το δέρμα της να ανατριχιάζει;

Το χέρι της κατέβηκε χαμηλά και το έχωσε μέσα από το παντελόνι του. Τον ένιωσε σκληρό και λείο και πέθαινε να τον αισθανθεί μέσα της. Έσφιξε την παλάμη της γύρω του και τον άκουσε να αφήνει μια βρισιά κάτω από την ανάσα του που χάθηκε μέσα στο στόμα της σε ένα ακόμα πιο επιθετικό φιλί.

Η φλόγα χαμηλά στην κοιλιά της ήταν ανυπόφορη πλέον.

Απομάκρυνε μαλακά τα χείλη της και άρχισε να σχηματίζει ένα μονοπάτι από φιλιά, προσπερνώντας τον αφαλό του και το υπέροχο τρίγωνο που κατέληγαν οι κοιλιακοί του. Πέρασε τη γλώσσα της πάνω στο δέρμα του συνεχίζοντας την πορεία της πιο βιαστικά. Όσο ήθελε να πάρει τον χρόνο της και να τον απολαύσει, άλλο τόσο δεν άντεχε πια την τυραννική αναμονή. Κάθε λεπτό που δεν τον είχε ήταν κόλαση.

Κατέβασε το παντελόνι του απελευθερώνοντας τον και τύλιξε την παλάμη της στη βάση του. Τον ήθελε τόσο πολύ, ήταν υπέροχος μπροστά στο πρόσωπό της που αισθανόταν την ανάσα της να βαραίνει και να επιταχύνει.