University Of Secrets

CHAPTER 28 : IT IS OUR FATE

Almira's Point Of View

Dahan-dahan kong binuka ang mga mata ko nang maramdaman kong wala nang tao sa paligid ko. And my instincts were right dahil nang tuluyan ko nang binuka ang mga mata ko wala akong ibang nakita kundi dingding at bubong lang ng  kwarto ko.

Umupo ako sa kama at tumingin sa wall clock. Halos malaglag ang panga ko nang makita ko ang oras, 6 PM. This is the first time na mahaba ng tulog ko.

Tumayo ako at nagplanong lumabas sa kwarto nang masagi ko ang isang litrato naming apat kanina na ang dungis kung tingnan.

I smiled, we just made a memory. Though Zhyrheil isn't my real brother but at least I can count him in as part of my family.

Nakaka-badtrip lang isipin na nasira yun dahil sa impaktang multo na yun kung sinuman siya.

I'm done with it, I'm done being afraid and scared. That will be the last time I cried and begging to get her off my eyes. I want to get rid of her intimidating aura for instant dahil hindi ko na talaga kaya.

And Starting this day, I will face them now matter how scary they will be hinding hindi ko sila aatrasan. I will never let myself fear them. I will let them tremble from fear of me.

Naglakad ako palabas sa kwarto at nang makalabas na ako, napatigil ako sa nakita ko mula rito sa itaas. I saw them, Mother, Father together with Allyiah. They're both hugging Allyiah and I saw Mom cried, not from pain but from happiness.

Napangiti ako sa nakita ko nang naging malambot si Allyiah at niyakap pabalik sina Mama at Papa. This is a pain reliever.

Kung iisipin parang angel from above ang mga magulang ko, they're like healer, as always. They always heal me whenever I'm scared. They make me feel better and they also did it to many people, I have been with them. You will feel love whenever they're around. Yung parang safe na safe ka sa tuwing nakahawal ka sa kamay nila? Yun ang nararamdaman ko sa tuwing hinahawakan nila ako. Sa tuwing nandiyan sila, feel ko, wala akong dapat ikabahala sa maaring mangyayari.

Napangiti ako na naluluha. Ano ba 'yan! Nakakainis naiiyak ako na natutuwa. Baliw yan, Mira?!

Nang kumalas sila sa pagyakap kay Allyiah ay dahan-dahan akong bumaba. Tumalikod sina Mama At Papa kay Allyiah at ako naman ay nagtungo sa tabi ni Ally. Kitang-kita ko ang pagkagulat niya nang maupo ako sa tabi niya pero hindi niya iyon pinahalata. Tumikhim lang siya at uminom ng tubig.

“Good evening,” bati ko at kumaway sa kanya kasi nakatitig lang siya sa akin na parang nakakita ng multo O kaya Reyna. Ay gusto ko yan!

“Good evening, Mira. I'm glad you wake up already.” sabi niya, tinaasan ko naman siya ng kilay dahil nagbalik na naman ang pagiging malditang dating ng bawat salitang sinasabi niya.

“Ako rin. Akala ko kasi patay na ako.” sagot ko at tumingin sa lamesa.

Bigla namang bumigat ang atmosphere sa paligid kaya lalo akong nahirapan makipag-usap. Maybe pakiramdam ko lang na galit siya? Ang lakas na talaga ng pagdududa ko, hindi na maawat.

“You're lucky.” she suddenly said the caught my attention, agad akong napatingin sa kinauupuan niya.

“Why?”

“Because your parents that many of daughters and sons wished for. You're lucky enough to have them.” aniya, she's seriously giving the feeling of jealousy. She look jealous and sad. “I envy you.” dagdag niya pa kaya na-confirm ko talagang totoo ang hinala ko.

She might calm but I can feel our atmosphere. It's heavy.

“You don't have to. You have something I don't have. It's fair.” I said and smiled to make this heavy atmosphere become light but it's still the same.