University Of Secrets

PROLOGUE

University of Secrets

Padabog akong lumundag sa sofa, hays. What a tiring day!

"Nakauwi ka na pala!" Sigaw-sigaw ni Mama habang dala-dala ang isang letter. Ay Mali, Sobre pala.

I knew it, alam ko na saan pupunta ang ingay ni Mama at kung saan nanggaling ang letter na 'yan.

"Welcome home. Buti buhay ka pa." bati ni Papa kaya napangiti ako. That's why I like you, Dad.

"Yeah, Thanks to myself." proud kong sabi at tinapon ang bag ko sa gilid ko.

Napapalakpak si Papa sa akin at nag-thumbs up sa akin.

Narinig ko naman ang sakrastik na tawa ni Mama sabay harap ng papel.

"Almira Valencia! Ano 'to ha?!" Hinarap ni Mama sa akin ang letter. As usual, na-suspense ako sa school.

"Siguro letter 'yan Mom, hindi siya plain Bond paper since may nakasulat."

Nakita ko naman ang pamumula ng mukha ni Mommy. Para siyang bombang anytime sasabog na.

Palagi akong nasu-suspense dahil sa hobby ko. Ang manakot. Nakaka-enjoy rin naman kasi yun. At pati na rin sa mga bagay na nakikita ko na hindi nila nakikita. Sa tuwing sinasabi ko yun sa kanila, para sa kanila, pinaglalaruan ko lang sila pero para sa akin, hindi dahil totoo naman talaga.

Dahil nainis ako, i normalize scaring them until they faint. At isa pa, ang bawat school na napasukan ko, boring! Walang kabuhay-buhay at walang challenge! Halos lahat ng lesson paulit-ulit.

Kung sabagay nga rin, sino ba namang hindi makaka-meet ng paulit-ulit sa mga subject kung paulit-ulit ka naman sa school year?

Pero sa kabilang banda, all my schoolmates were funny. They're really scared of creatures whom they can't see. GHOSTS. MONSTERS. AND MANY MORE. There's a part of me understands them but there is a very huge part of me finds them funny.

Aaminin ko, Nung bata ako takot ako sa kanila but when I realize I'm the only one who can see them, I felt special. I feel this is my special ability. Not until I became teenager, and I understand everything well.

This is the worst gift ever!

I'm now 16 but I'm still in a second year high school dahil paiba-iba ang school ko, buwan-buwan. When I was grade 7,i got quicked out to my first school for the reason that one of my classmate almost collapse nang tinakot kong may taong walang ulo na sumusunod sa kanya. Napakamatatakutin niya. True naman e. It's always following her and I don't have any news about her now.

The same reason to the other school. Sa isang year, 48 schools ang napuntahan ko but hindi nagtagal. That's how rich we are. Char!

Hindi ko alam saan kumukuha ng pera sina Mama at Papa para matustusan ako sa mamahaling schools. I'm enjoying it kasi anlalaki ng baon ko araw-araw!!

"Almira!!!" sobrang lakas na sigaw ni mommy kaya napapitok ako sa kanya.

It's honestly noisy pero I'm used to it.

So balik sa reality. Ang totoong rason niyan ay nakipag-suntukan ako kasi pinagtripan ako ng mga siraulo sa new school, which is the school I am attending for almost 3 days. Sinabihan ba naman akong Bobo, sinungaling at attention seeker? Hindi ko naman kasi kasalanang magulat minsan sa presensya ng mga buwesit ma multo sa paaralang yun.

"Why?? We can't do anything to it anymore. Wala na, napalayas na naman ako."

"At anong mangyayari?! Hahanap na naman kami ng school para sa 'yo? Wala nang ibang paaralan! We can't go abroad dahil nauubusan na tayo ng pera dahil diyan sa katarantaduhan mo!"