Kırmızı

Gerçekler 2

Medya= Disfruto
@05Kitapseverbiri1141

××××××××××××××××××××××××××××××××

Yeter ki ailem ol.

~Aron~

×××××××××××××××××××××××××××××××

Yorum ve oylarınızı bekliyorum, ona göre bölüm gelicek ;-)

< 16 >

Aklımda dönüp duruyordu cümlesi. Gerçek olmadığına inanıyordum ama bir yanım nedense heyecanla şakıyordu. Onun eşi olamazdım, daha yeni tanımışken böyle bir şeye ihtimal vermiyordum. Kendime çekişiyordum yalnızca.

Onca şey yaşamış, onca şey görmüş olsam dahi nedense buna inanmak istemiyor gibiydim. Rüyadan uyanmamış olmam da sıkıcı bi durumdu "İnanmak istemiyorsun"

"İstiyorum" der demez Arona baktım. Şelalenin başında durmuş öylece izliyordu gökyüzünü. Pelerini adeta ipektenmiş gibi olan rüzgarda uçuşuyor ve saçlarını okşuyordu. Gözlerimi kaçırdım. "O zaman inan Vera". "Bütün bu olanlar benim için fazla. Birine inanmamak istesem bile başka bir mesele çıkıyor ortaya. Kafam karışık" dizlerimi kendime çektim. Dudaklarım arasından bıkkın bir nefes çıkmıştı havaya. "Anlıyorum seni.. Merak ediyorum da Vera, -" keskin gözlerini bana çevirdi, bakılıyordu bir bakışı "Bana inanıyor musun?"

"İnanıyorum" yanımda olması, bana bakarak konuşması, kokusu, gözleri inanmama yetiyordu. Düşündüm, bunları bilmesem bile inanır mıydım?. "İris beni çağırıyor" dedi bir an da bana doğru gelirken. "Hemen mi gidiyorsun?" dudaklarım arasından çıkan cümle ile adımları durdu ve bana anlayamadığım bir şekilde baktı.

Utandım, neden böyle saçma bir cümle kurmuştum ki? Hangi akla hizmet? "Şey, yani çok çabuk oldu gelmesi". "Üç saat geçti Vera" Şokla büyüdü gözlerim. Yavaşça oturduğum yerden ayaklandım "Nasıl ya? Gerçekten üç saat mı geçti burada?"

"Zaman hızlı bu ütopyada Vera. Dünyada yavaş olan her şey burada hızlı ilerliyor" çok garipti bu her şey. "Sidelya gelmedi mi?" demesi ile iç sesime seslendim.

Sidelya?

Buradayım, sadece konuşmanızı bölmek istemedim.

Iris Aronu çağırıyor.

Biliyorum Vera. Sana anlatacaklarım var, bu yüzden biz bir yere gitmiyoruz. Kalacağını söyle ona.

"Sidelya kalmamı istedi" kaşları çatıldı Aronun. "Neden?" omuzlarımı bilmiyorum dercesine silkerek geri oturdum o kalktığım yere. Önümde diz çöktü ve elimi tuttu sıkıca "Yanında olduğumu bil Vera. Beni görmek istersen çağır. Gelirim" tebessüm ettim varla yok arası "Tamam, çağırırım seni" Benim gibi tebessüm etti ve kalkmadan önce elimin üzerini okşadı.

Ona öylece bakarken gitti geriye, gözlerini gözlerime kenetleyerek ortadan kayboldu ve ardından bir sis bulut bıraktı. Siyah sislerin arasında kendimi gördüm bu sefer de. Sidelya bana tebessüm ile bakıyordu.

"Sidelya?" Bana doğru geldi, Aronun demin olduğu yere oturdu ve ellerimi tuttu onun gibi. "İyi misin Vera?" "Evet, ya sen?" iç çekti "İrisi gördüğüm zamandan beri çok iyiyim.. Ama sen yorgunsun Vera, bunu hissediyorum". "Bedenimde olduğun için bilmen doğal bence" Güldü "Ben senim Vera. Bunu daha anlamadın mı?"

"Anlamak istemiyorum". Burnuma vurdu işaret parmağı ile, irkildim ve güldüm "Bana yalan söyleme, istediğini biliyorum" gülümsemem dondu, bakışlarım öylece donuk bir şekilde şelalede durdu. "Bilmiyorum Sidelya, ben gerçekten çok yorgunum."