Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )
Table of contents

    YOU ARE READING

    Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

    Romance

    Δευτερο βιβλίο της σειράς. Μετά από πέντε χρόνια τι συμβαίνει στην ζωή της Κασσανδρας,του Λευτέρη,της Ολιβιας και του Σωκράτη; Για πέντε χρόνια δεν μίλαγαν μέχρι που κάτι έγινε και τους έφερε κοντά.Φτάνει αυτό για να φτιάξει η φιλια τους;Ή οι σχέσει...

    #chrisgirl94 #christinagirl94 #love #young #αγάπη #λευτέρης #νέοι #ολίβια #σειρά

    57.Ολιβια

    Start from the beginning 
                                        
    
                                              
    Με έπιασε αμέσως  ένα ρίγος.Μια ανατριχίλα.
    Τα λεει τόσο απότομα ώρες ώρες που δεν ξέρω πως να απαντήσω.
    «Πολύ νωρίς.Σορυ»λεει.
    «Απλά ποναει κάτι μέσα μου.Όταν λες αυτή την λέξη»
    «Ολίβια μου.Όλοι κάποιοι στιγμή θα πεθάνουμε.Είναι αναπόφευκτο»
    «Το ξέρω αυτό»
    «Απλά εμένα είναι η ώρα μου πιο νωρίς.Δεν έγινε κάτι.Κανείς δεν θα ζήσει για πάντα άλλωστε»ψιθιριζει.
    Ποσό ήρεμος είναι όταν τα λεει αυτά.
    Πως μπορεί;
    «Φοβάσαι;»ρωτάω μετά.
    Πιάνει τα δάχτυλα μου τώρα και έπαιζε με αυτά.Με τα δικά του δάχτυλα.
    «Φοβάμαι λίγο ναι»απαντάει.
    Ψυχή μου...
    «Αλλά ξέρεις τι φοβάμαι περισσότερο ;»ρωτάει.
    «Τι;»
    «Ότι εσυ δεν θα είσαι καλά.»
    Δεν ξέρω πως να νιώσω για το γεγονός ότι σκέφτεται εμένα ενώ είναι άρρωστος.Ενώ εμεις έπρεπε να σκεφτόμαστε μόνο αυτόν.
    «Δεν θέλω να είσαι χάλια.Δεν θέλω να σταματήσεις να ερωτευτείς.Να γελάς.Να ζήσεις.Φοβάμαι ότι ο θάνατος μου θα στο κάνει αυτό το κακό»
    Έπεσε ένα δάκρυ μου αλλά δεν έδωσα σημασία.
    Είναι κάτι καθημερινό πλέον αυτό για μένα.
    «Νομίζεις με νοιάζει να ερωτευτώ Σωκράτη;Κάποιον άλλον;»ρωτάω γιατί Απορω πως το σκέφτηκε αυτό.
    «Θα έπρεπε Ολίβια.Θα έπρεπε να σε νοιάζει»
    «Δεν θα το κάνω Σωκράτη.Ποτέ και με κανέναν.Εγώ εσένα μόνο αγάπησα αληθινά.Δεν υπάρχει κάνει αλλος για μένα»λέω.
    Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι με κάποιον που δεν είναι ο Σωκρατης.Που δεν έχει αυτά τα όμορφα γκρι μάτια.Που δεν αστειεύεται με όλα.Που δεν είναι αυτός.
    «Λες μεγάλα λόγια Ολίβια.Και με στεναχωρείς»λεει.
    «Μπορούμε να αλλάξουμε θέμα;»λέω.
    «Μπορούμε όχι;»
    Ξεφυσαω γιατί δεν μαρεσει εκεί που πάει.
    «Ξέρεις τι θα κανείς;Θα σου πω εγω τι θα κανείς...»λεει και κοιτάει τα δάχτυλα μου.
    «Θα πάρεις κάποιο καιρό.Ας πούμε...6 μήνες.Ναι.6 μήνες.Έχεις 6 μήνες μετά τον θάνατο μου να θρηνήσεις.Να κλάψεις.Να φωνάξεις.Να στεναχωρηθείς.Να με κατηγορήσεις που σε άφησα μονη.Να τα βάλεις με την ζωή.Ακόμα και να τα βάλεις με τον Θεό.
    Μετά απο 6 μήνες όμως τα σταματάς όλα.Σταματάς να θρηνεις και να κλαις και να είσαι ένα ράκος.Μετά απο 6 μήνες ξεκινάς να ζεις πάλι.Ξεκινάς να κανείς ότι σου αρέσει και ότι σου δίνει χαρά.Τι λες;»ρωτάει.
    «Σωκράτη...»
    «Υποσχεσου μου!»
    Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )Where stories live. Discover now