Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

2.Ολιβια

«Εγώ παιδιά θα πάω σπίτι.Είμαι κουρασμένη»
«Ελαααααα»λεει η Σταυρουλα.
«Αλήθεια κλείνουν τα μάτια μου.Πήγαιντε εσείς όμως.»λέω.
«Ξέρετε τι;Και εγώ νυστάζω»λεει ο Μιλτος και χασμουριέται.
«Σε πιστέψαμε»λεει η Σταυρουλα και μετά κοιτάει εμένα.

«Θα σε συνοδεύσω»μου λεει και εγώ απλά κουνάω το κεφάλι μου.

Χαιρετάμε τα παιδιά και απλά περπατάμε μέχρι τα δωμάτια.Ευτυχώς δεν είναι και πολύ μακριά.

Είχε κρύο έτσι έκλεισα το παλτό μου.

«Κρύωσε ο καιρός έτσι;»ρωτάει.
«Ναι αρκετά»απανταω και περνάμε τον δρόμο επειδή είχε πράσινο.

«Πέρασες ωραία;Τα παιδιά είναι λίγο τρελα αλλά γενικά είναι εντάξει»λεει.
«Ναι ναι πολύ ωραια.Μια χαρά είναι τα παιδιά.Έχουν πολύ πλάκα»απανταω.
«Έχουν.Χαίρομαι που ήρθες.Συνήθως δεν έρχεσαι για αυτό το λέω»

Σηκώνω τα μάτια για να τον δω.
Τα μαύρα δικά του ήταν κολλημένα πάνω μου.

«Συνήθως διαβάζω.Βαρετό.Ξέρω»λέω και γελάω.
«Καθόλου βαρετό.Βασικά..αν θες βέβαια καμία μέρα ξέρεις...να διαβάσουμε παρέα.Έρευνες λενε ότι είναι πιο παραγωγικό να διαβάζεις με κάποιον»λεει.

Να διαβάσουμε παρέα;
Γιατί όχι;

«Εντάξει.Γιατί όχι»απανταω και μου ρίχνει ένα χαμόγελο.
«Ελπίζω να έχεις υπομονή γιατί διαβάζω πολύ αργά»λεει και γελάει με αυτό.
«Έχω.Έχω»γελαω μαζί του.
«Ωραία.Και φυσικά και θα κεράσω καφέ.»
«Μαρεσει ο καφές»απανταω.
«Εγώ ΖΩ για την καφέ.Κυριολεκτικά»

Γελάω πάλι.
Εχει πολύ πλάκα.
Ειναι αστείος.

Φτάνουμε στο δωματιο μου και σταματάμε εκει έξω.Γυρνάω σε αυτόν.
«Σε ευχαριστώ που με έφερες»
«Φυσικά.Μην το συζητάς»
«Καλό βράδυ»
«Καλό βράδυ.Τα λέμε αύριο τότε στο ραντεβού μας»λεει και κουνάει το χέρι του πριν γυρίσει πλάτη και φύγει.

Είπε αύριο;
Είπε ραντεβού;

***

Ο Θεέ μου.Τι βάζει κανείς στα ραντεβού;
Κοιτάω την ντουλάπα μου αλλά τίποτα.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου.Είναι νωρίς άλλωστε.Έχω ώρες.

Η Κασσανδρα σίγουρα θα ηξερε τι να βάλει.Πάντα ηξερε να ντύνεται.

Έχουν περάσει δυο χρόνια.
Αν την πάρω δυο λεπτά απλά να ρωτήσω τι κάνει;

Πιάνω το τηλέφωνο και την παίρνω.Νιώθω οτι την χρειάζομαι σήμερα.Δεν ξέρω.Ότι σήμερα από όλες τις μέρες έπρεπε να είναι εδώ.

Έχω γνωστούς αλλά φίλη σαν την Κασσανδρα δεν έχω κάνει.

Και φυσικά.
Εχει αλλάξει αριθμό.

Αφηνω το κινητό κάτω τώρα.
Προφανώς έχει αλλάξει αριθμό.Προφανώς τα παιδιά έχουν προχωρήσει με την ζωή τους.Και το ίδιο πρέπει να κάνω και εγώ υποθέτω.

Όταν πάω στους γονείς μου κάθομαι μια δυο μέρες μόνο και μετά φεύγω.Αυτοί έρχονται πιο συχνά να με δουν.

Συνήθως δεν βγαίνω καν από το σπίτι.Έτσι δεν τον έχω δει καθόλου.

«Ακόμα δεν είσαι ετοιμη;..»ρωτάει η Σταυρουλα.
Δεν την άκουσα που μπήκε.

«Τώρα θα ντυθώ»λέω και σηκώνομαι.
«Ενθουσιασμένη;»με ρωτάει.
«Αγχωμένη»απανταω και κοιτάω άλλη μια φορά τα ρούχα που έχω.

Δυο χρόνια πέρασαν.Έχω κολλήσει σε εκείνη την μέρα ακόμα.Και δεν πρέπει.Γιατί είναι παρελθόν.Και σίγουρα τα παιδιά έχουν προχωρήσει και  ζουν την ζωή τους.

Καιρός να κάνω το ίδιο.

Παίρνω το ροζ φόρεμα.
Αυτό είναι μια χαρά.