Capítulo 26

3.3K 202 1
                                    

Capítulo 26

Una semana después.

Raven.

—Hola, ¿Me mandaste a llamar? —Inquiero adentrándome a la oficina de Nolan, quien se encuentra sentado en su escritorio viendo algo en la computadora. La verdad es que esta ha sido una semana bastante ajetreada en la empresa y tanto él como yo hemos estado ocupados, por lo que no nos hemos visto hace varios días.

Además, lo he estado evitando, lo admito. Tengo presente que ya se cumplió el plazo que me dio para hablar con Benson y temo lo que viene a continuación, porque si de algo estoy segura es de que Nolan se ve bastante decidido a contarle él mismo toda la verdad, y lo último que quiero es que Benson se entere por alguien más que no sea yo, pero temo hacerlo.

—Sí, siéntate —Contesta invitándome a pasar y le obedezco, tomando asiento en una de las sillas, frente a él.

—¿De qué quieres hablar? —Inquiero impaciente. Es mi hora libre y quisiera salir a comer algo antes de volver a trabajar.

—¿Qué tienes planeado para hablar con Benson? —Suelta la pregunta que me hiela la sangre y me deja rígida en mi lugar.

—Ah... ¿Qué?

—Ya pasó mucho más del tiempo que te di, ¿Qué vas a hacer?

—Mira Nolan...

—No quiero excusas ni que me pidas más tiempo, quiero que actúes Raven, y que lo hagas ahora —Ni si quiera me deja hablar, se ve decidido a que le dé una respuesta.

—No lo haré, no ahora —Confieso y lo veo pasarse una mano por el cabello, exasperado.

—Esto no es negociable.

—Sé que es lo que te he dicho siempre, pero necesito tiempo para...

—¿Para qué Raven? Has tenido el tiempo suficiente y más, ¡Lyra ya casi tiene siete años! —Sube un poco la voz dejándome sorprendida. De verdad se ve enojado —Tú solo intentas posponerlo el mayor tiempo posible y no te das cuenta de que eso solo complica más las cosas.

—Ese es precisamente el problema Nolan, y no lo entiendes —Digo, pero el recuesta la espalda en su silla bruscamente apartando la mirada —Ha pasado demasiado tiempo, no puedo simplemente aparecerme en la vida de Benson de nuevo y soltarle de la nada que tenemos una hija.

—Sí puedes, y solo estás buscando excusas para no hacerlo. No sé si te das cuenta, pero esto no es un maldito juego. Eres la madre de mi sobrina y una gran mujer, pero Benson es mi hermano y no pienso ser testigo de como le niegas saber de la existencia de su hija, no voy a ser tu cómplice.

—Ya lo eres.

—Lo sé, ¿Y sabes qué? Voy a cambiar eso ahora —Dice poniéndose de pies de una forma brusca y yo solo lo observo confundida.

—¿A qué te refieres? —Inquiero poniéndome de pies también, viéndolo tomar las llaves de su auto.

Él no me contesta, en su lugar sale de la oficina a paso rápido y yo lo sigo intentando que se detenga. En el transcurso grito su nombre varias veces logrando llamar la atención de algunas personas, pero es lo que menos me importa ahora.

—¿A dónde vas? —Le pregunto cuando salimos del edificio y lo veo dirigirse hacia su auto.

—Voy a hablar con Benson —Suelta y yo me detengo quedando plasmada. Él lo nota así que también se detiene, girándose para hablarme —Te dije que si no lo hacías tú lo iba a hacer yo.

—No puedes hacer eso —Le digo sintiendo todo mi cuerpo temblar y los latidos de mi corazón resonar en mis oídos.

—¿A no? Pues mira como lo hago —Dice antes de volver a girarse y empezando a caminar nuevamente hacia su auto.

Yo reacciono y con pies temblorosos lo alcanzo, logrando ponerme entre él y la puerta del auto antes de que pueda abrirla.

—Nolan, por favor.

—Te dije que no es negociable, ahora quítate —Me ordena, pero en ningún momento intenta hacerme a un lado.

Yo miro hacia todos los lados intentando pensar en algo que lo haga cambiar de opinión, que lo haga detenerse, pero no se me ocurre nada y termino derramando gruesas lagrimas mientras intento que me mire a los ojos.

—No quiero que él se entere de esta forma —Confieso logrando que sus ojos vean a los míos —Por favor no lo hagas.

—Quítate Raven, no quiero volver a repetirlo

—Te lo ruego...

—Lo siento —Dice antes de empujarme hacia un lado con algo de brusquedad y abrir la puerta del auto, adentrándose a él. Lo veo horrorizada y mi cerebro trabaja a mil por hora intentando buscar una solución, y al no encontrarla lo único que me queda decir es:

—Iré contigo —sujeto la puerta antes de que la cierre para que pueda escucharme —Yo lo haré, voy a decirle.

—Lo harás ahora —Me aclara como si esperara que le pidiera más tiempo.

—Sí —No me queda más que decir.

—Bien, súbete —Ordena señalando el asiento del copiloto con la cabeza, a lo que yo obedezco apresurándome a subir al auto, colocarme el cinturón de seguridad y limpiar las lagrimas de mi rostro.

—Lyra... —Intento hablar, pero él me interrumpe.

—Ya le pedí a Any que se quedara que ella hasta mañana —Confiesa haciéndome pensar que su intención desde el primer momento era que yo lo acompañase.

¿Sinceramente? Estoy odiando a Nolan en estos momentos.

NA: Hola Coca-Cola.

Sé que el capítulo está corto, pero miren el lado positivo, ¡publiqué a tiempo! Eso es mucho decir.

Mi insta y Facebook again.

Voten o esta noche les jalan las patas los muertos 😾

Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.

Voten o esta noche les jalan las patas los muertos 😾

Hasta el domingo (Si Dios quiere y hace otro milagro)

RECUÉRDAMENơi câu chuyện tồn tại. Hãy khám phá bây giờ