Tamad akong nakahiga sa kama habang nakatulala sa kisame. Wala akong ganang bumangon. Pakiram ko ay pagod na pagod ang katawan ko.
"Let's eat breakfast, Ingrid." pambungad ng kapatid ko nang pasukin nya ako sa aking kwarto.
Naglakad sya papunta sa'kin at malamig akong pinagmasdan.
Ate Salisha's cold stare made me get up from my bed. Sanay na ako sakanya. Tuwing umaga ay lagi syang pumupunta sa kwarto ko para sabay kaming mag–almusal.
She's patient with me. I am still thankful that I have her. Kahit sya lang, sapat na sa akin.
I pouted, "You cooked, Ate?" tanong ko habang inaayos ang pinaghigaan.
Umupo sya sa may sulok ng kama at inilibot ang paningin sa kabuuan ng kwarto ko.
"Yes," tipid na sagot nya. Natapos ko naman ang pagaayos ng higaan at pumasok na sa bathroom. Nagayos muna akong sarili bago lumabas.
"Are you having a hard time with your studies, Ingrid?" tanong nya habang nagsusuklay ako ng buhok.
Nakuha nya ang atensyon ko roon.
"Hindi naman, ate. I'm doing just fine..." I said truthfully.
She nodded and smiled a bit. Inaya nya na akong lumabas ng kwarto para mag–almusal.
"Nasan sila Daddy?" tanong ko sakanya.
We're already eating, halos patapos na nga. Napansin ko lang na kami lang dalawa ang nandoon bukod sa mga kasambahay.
"They left early." lumiwanag naman ang mukha ko sa narinig. Mabuti naman. I don't really want to face my father right now. Mauuwi lang ulit sa pangiinsulto ang pagtatagpo namin. I was tired of it, sick rather.
"Ayos na ba ang pakiramdam mo, Ingrid?" tanong ni Cress noong nakita nya ako na kumakain sa cafeteria.
Natigil ako saglit at sinalubong ang mga mata nya.
She looks concerned and worried at the same time. Nakaramdam naman ako ng guilt dahil doon. Bakit kasi 'yon pa ang naisip kong palusot?
I smiled at her. Siya lang ang pinsan namin. At sobrang malapit kami sa isa't–isa. Kami rin ang magkaedad kaya madalas kaming magkasundong dalawa sa mga bagay–bagay.
Umupo sya sa harap ko.
"I'm fine, Cress! Okay na ako ngayon." I said with my usual calm tone. She smiled.
"That's good to know! Anyway, can we join you here for lunch?" she asked.
I stared at her confused. Nakita nya ang reaksyon ko at bahagyang natawa.
"Kasama ko kasi ang masugid kong manliligaw." paliwanag nya habang nangingisi.
I was stunned. Hindi agad ako nakasagot.
"Okay lang ba?" she asked softly this time.
Ngumiti ako ngunit matabang iyon.
"Oo naman, bakit hindi?" I said and my eyes landed on my food.
Talaga ba, Yariene?
Halos mapairap ako sa sarili ko. Sinungaling.
"He's here!" she exclaimed.
Gusto nya na rin ata si Kice. Well then, good for them.
Napabuntong hininga na lang ako. Pero bakit hindi ako makaramdam ng tuwa? Malala kana talaga, Yari. This isn't right. My attraction to him will lead me nowhere.
Nang may naglapag ng mga pagkain sa mesa ay lumipad agad ang tingin ko sakanya. I almost run out of breath. He's so handsome. Nakasuot sya ng puting t-shirt at pantalon. Sobrang simple lang. But his presence shouts expensiveness.
