HAFIZA

Bölüm 26

Bütün gece gözüme bir damla uyku girmemişti. Benim aksime odadakiler deliksiz bir uyku çekmişti. Odada ilk uyanan mine hemşire olmuştu.

Kafasını hafifçe kaldırıp bana döndü. "Asır bey?"

"Günaydın."

"Sizede günaydın Asır bey"

"Bey diyip durma doktor olduğumu bile sizden öğrenmişken." dedim ruhsuzca

"Hala birşey hatırlamıyor musunuz?"

Kafamı olumsuz anlamda sallayınca ortama derin bir sessizlik düştü. İkimizde bomboş karşıdaki duvarı izlerken Mine konuşmaya başladı.

"Dün öyle çekip gitmeniz hiç tatlı bir olay değildi."

"Biliyorum ama zamanımız dardı." dedim omuz silkerek "Işığa yemek vermek lazım kim bilir ne zamandır aç."

"Ben Hallederim." dedi onaylayarak

"Herkes uyandıktan sonra aşağı ineceğiz." planı uygulamaya geçirme vakti gelmişti.

"4. Kata mı?" dedi bakışları bana dönerken

"Hayır, 3. Kata size söylediğim o toplantı odasına gitmem gerek. Orada birşey var eminim."

"Sadece bir rüyaydı."

"Neden o oda o zaman? Neden başka bir kat yada oda değil? Ya rüya değilse aslında olan birşeyi hatırlamaya başlamışsam?"

Sustu, konuşmadı. Bütün gece bunu düşünmüştüm. Dışardan gelen sürekli çığlıklar, bu düşünceler, odadakileri sürekli kontrol etmeler...

" Hazırlanalım mı artık? "dedi kadın onay bekleyerek

" Çantalarda bulunan yedek elbiselerden giyeceğim. Hastane aşırı soğuk üstünüze birşeyler alın. Işığa birşeyler giydirmeyi unutmayalım. Biraz birşey atıştırıp çıkalım. "

" Bacağınız nasıl? "

" Daha iyi. Herşey için teşekkür ederim."

"Görevimiz" dedi gülümseyerek

Hepimiz çoktan ayaklanmıştık. Defim ve ışık'ta uyanmıştı. Mine ışığı giydiriyordu bende bir kenara geçmiş üstümdeki hastane elbisesini çıkarıyordum. Yedek kıyafetlerden bir gri eşofman, bir siyah tişört, bir de gri kapşönlü giydikten sonra ayakkabılarımı giydim. Giyene kadar canım çıktı diyebilirdim. Bacağım hala sızlıyordu ve elbise giymek bile benim için zordu.

"Hazırmısınız?" dedim diğerlerine dönüp. Defim çantasını sırtına geçirdi ve elindeki tahta sopayı gösterdi. Minenin çantası sırtında, ışık ise kucağında bekliyordu. Bende çantamı sırtıma takıp elimdeki sedyenin altından çıkardığımız demiri alıp kapıya yöneldim.

Derin nefes alıp kapıyı açtım. Hepimiz hızlı hızlı asansöre gittiğimizde ağzımıza oturan tek laf 'Hassiktir!' oldu. Asansör bozulmuştu...

"Acaba neden çalışmıyor? Dün şov yapacağım diye taşıyıcıyla bozdun asansörü! Şimdi ne bok yiyeceğiz?" dedi huysuz yaşlı adam

Sabır dilemekten başka birşey yapmıyordum.

"Merdivenler var." minenin söylediği şeyle gülümsedim. En azından aramızda söylenmekten başka işe yarayan insan vardı.

"Nerede?"

"Katın sonunda."

"Ben önden gideceğim arkamdan gelin." dedim mineyi arkama alarak. Gözlerim arkadaki adama kaydı.

"Sözüm size değil defim bey, öne gelir misiniz lütfen?"

Oflayarak öne geçen adama göz devirdim. Hızlı ama bir o kadarda sessiz adımlarla merdivenlerin bulunduğu bölüme doğru ilerledik.

Merdivenlere açılan yerin kapısını ittirerek içeri girdik.

"Aşağıya, 3. Kata" dedim fısıldayarak

Tabii ki önden ben gidiyordum. Pısırık herif...

Merdivenlerde yankılanan çığlıkla hepimiz yerimize zımparalandık.

"A-asır bey?" mineye dönüp sessiz ol işareti yaptığımda yutkunduğunu gördüm.

Kafamı hafifçe merdivenden aşağıya eğdim. İki taşıyıcı vardı. Biri yerde ölen kişiyle uğraşırken diğeri elindeki kanı duvara sürerek oynuyordu. Bu virüs insanları hayvanlaştırmak dışında delirtiyorduda galiba.

Defim beye dönüp kafamı salladım. İşaret verdiğimde saldıracaktık. Bir sürü taşıyıcıyla uğraşmıştık iki tanesiylede baş edebilirdik.

Elimizdekileri sıkıca tuttuk ve önümüzdeki merdivenleri adım adım inmeye başladık.

Duvarla uğraşan taşıyıcı son basamağa basmadan bizi duymuş olacak ki vücudu hareket etmeden kafası arkaya döndü. Yüzünde bir gülümseme vardı. Gözleriyse yoktu...

"Et" dedi, ilk kez bir taşıyıcının konuştuğunu duyuyordum. Umarım son olurdu.

"ET, ET, ET, ET" sesi merdivenlerde yankılanırken diğer taşıyıcıların buraya toplanacağını anlamıştım.

Diğer taşıyıcıda kafasını yana yatırarak oynadığı cesedi bırakıp bize döndü.

"ET"