HAFIZA

Bölüm 1

Kulaklarımın uğuldamasıyla uyandım. Ses çok kötüydü. Başım felaket derecede ağrıyordu ve ağrısını bütün vücudumda hissediyordum. Doğrulamaya çalıştım. Sanırım bu kulaklarımda ki sesi susturmaktan daha zordu.

Bağıran kadın ile o tarafa baktım. Bir sürü insan... Hepsi koşuşturuyor, ağlıyor, kaçacak yer arıyor...

Peşinde koşturanlar ne öyle? Hastamı? Hastanedeyim sanırım anladığım tek şey bu. Etrafta sedyeler, üstünde hastane elbisesi olan insanlar, hemşireler, doktorlar. Hiç bir şey hatırlamıyorum. Sadece adım var hafızamda. 'asır'

Ne yapıyorum ben burda?

"Doktor bey, napıyorsunuz? Kaçmalısınız, kalkın hemen!" yanıma gelen hemşire elbiseli kadına baktım. Ne doktoru?

"Sen kimsin?" dedim sonunda kendime gelerek.

"Doktor bey-" cümlesini tamamlamadan gözleri fal taşı gibi açıldı birdenbire.

Kadın korkuyla bağırıp kaçmaya başladı. Arkamdan gelen şiddetli sese dönüp baktım.

Korkuyla geriye doğru süründüm. Ne yapıyordu bu insanlar?

Doğrulamaya çalıştım iyice, ayağa kalkana kadar ağrılarımı görmezden geldim. Başımdaki zonklama beni öldürüyordu.

Başka bir odaya girmek için yürümeyi düşündüm ama ayağımın ağrısıyla inleyene kadardı bu düşünce. Bakışlarım ayağıma döndüğünde deli gibi akan kanımı gördüm. Yaralanmışmıydım? Neden? Kim yaptı?

Arkadakiler kapıyı daha fazla ittirmeye devam ediyorlardı ve artık yavaş yavaş açılmaya başlamıştı. Bazıları kafasını bazıları kollarını açılan aradan geçirmeye çalışıyordu. Bu ayakla kaçamazdım. Ama durup ölmeyide bekleyemezdim. Ayağımı tutarak yürümeye başladım. Topallayarak yürümek ne kadar yavaşlatsada başka yapabileceğim alternatifim yoktu. Büyük bir gübürdemeyle kapıyı açtıklarını anladım.

Kendimi yanımdaki yere düşmüş sedyenin arkasına attım. Yaralı ayağımın üstüne düştüğümden canımın yanması iki misline çıkmıştı. İnlememek için elimi ağzıma götürdüm.

Çığlıklar kesilmiyor, koşuşturmalar asla durmuyordu.

O arada önümdeki kapıdan içeri kaydı gözüm.

Hızlı yürürsem bu koridora dalabilirdim. Görseler bile saklanacak milyon tane yer vardı odalardan herhangi birine girip saklanabilirdim ama önce ayağımla ilgilenmeliydim sanırım.

Etrafta yarama sarabileceğim birşey yoktu. Üstümdeki gömlek ideal olabilirdi ama çıkarmam ve yırtmam yerimi direkt belli ederdi.

Kafamı hafifçe uzatıp etrafa göz attım. NE? BİRİNİN ETİNİMİ YİYORLARDI?

Evet şimdi kusabilirdim. Az önce yanıma gelen kadındı yerde yatan. Kendime gelmeliydim. Hazır dikkatleri dağınıkken hızla ayaklandım ve koridora koştum. Daha doğrusu topallayarak ne kadar koşulursa

Şansızlığım her zamanki gibi üstümdeydi sanırım. Peşimden bağırarak gelen hasta kıyafetli birini gördüm. Sesi yaklaşıyordu ve kaçacak yer olarak adlandırdığım odaların çoğu kitliydi.

"Tamam asır. Şimdi sıçtın!"

Gözüm kaçacak yer ararken olduğum koridorun başka bir koridora bağlı olduğunu gördüm.

Kan, sedyeler, dağılmış eşyalar ya da herhangi biri yoktu ama bu haliyle bile korkunçtu. Ses çok yaklaşmıştı. Dibime gelmesi 10 saniyesini almazdı.

"Başka çare yok."