Bir Ege Masalı

Bölüm 71

İyi okumalar ❤️

"O benim abim!"

Ağzımdan çıkanı kulağımın duymadığı saniyelerde çiçek satmak için uğraşan kadına gereksiz yere yükselmiş ve kendimi kontrol edememiştim.

Kadın söylene söylene yanımızdan gittiğinde ters bir şekilde konuştum.

"Kadın sussun diye lafın gelişi söyledim. Sakın başka şeyler arama!"

Hızlı adımlarla banktan kalkmış ve arabama doğru yürümeye başlamıştım.

Eren, yüzünde saklamaya çalıştığı gülüşle peşimden gelirken arabaya yerleşmiştik.

Gülüyor olması sinirimi bozuyordu.

"Seni Karan'a söyleyeceğim! Madem beni ciddiye almıyorsun! Ona bizi sevgili sandıklarını söyleyeceğim! Dövsün seni!"

Hırçın bit şekilde söylenip yola koyulduğumda sinirden ellerim titrerken direksiyona yapışmış ve sonraki saniyelerde Eren'in aklını almıştım.

Solladığım araçlar, arkamdan edilen küfürler ve ne kadar dikkat etsem de kırmızı da geçtiğim lambalar sonrasında şirketin otoparkına aracımı bırakmış ve önden asansörlere ilerlemiştim.

Arkamdan yetişen Eren ile asansöre bindiğimizde giriş kata çıkmış ve diğer asansörlere yönelecekken karşımıza sırtından tanıdığım Karan çıkmıştı.

Varlığını hisseden ruhum nefes alırken Eren'i durdurdum.

Yanında bir adam vardı fakat Karan onu duymuyor gibiydi.

"Beren geldi mi?"

Yanına çağırdığı güvenliğe sorduğu soruyla adamın bakışları Karan'ın arkasındaki bana kaydığında kaşlarımı kaldırarak söylememesini işaret ettim.

Hızlı adımlarla Karan'a doğru yürüyüp birkaç adım kala durdum.

Ona sarılmak isteyen yanımı bastırıp konuştum.

"Beren yok ama Güneş var. Olmaz mı?"

Hızla arkasını döndüğünde kem küm eden güvenlik de hızlı adımlarla uzaklaşmaya başlamıştı.

Gözleri gözlerime tutunduğunda aynı anda gülümsemiştik.

Onu birkaç saat önce görmüş olmama rağmen çok özlemiştim.

Aramızdaki mesafeyi kısa sürede kapatıp kollarını belime dolayarak beni kendine çektiğinde etraftaki gözleri aklımda tutmaya çalışarak kısa bir süre sarılıp geri çekildim.

Anlayamayacağım kadar kısa sürede boynuma öpücük kondurarak kokumu içine çekmiş ve çekilmişti.

Çapkın bir bakış gözlerinden geçerken kimseyi umursamıyor gibiydi.

Asansörlerin olduğu kısımdan gelen sesle gözlerim şaşkınlıkla arkama dönmüştü.

Kaya gelmişti.

"Beren!"

Beni görmesiyle dudaklarında ufak bir gülümseme oluşmuş ve hızlı adımlarla bana doğru gelip kollarının arasına almıştı.

Belki ona kızgın olmam gerekiyordu.

Birkaç saat öncesinde olsa yine ona kızgın olurdum fakat insan bir anda öyle şeyler yaşıyordu bir anda değişebiliyordu.

Kollarımı bende ona doladığımda Karan'ın bile şaşırdığını hissetmiştim.

"Özür dilerim. Söylemek istedim, özür dilerim. Mutlu olun istedim."