Bir Ege Masalı

Bölüm 65

Herkese merhaba

İyi okumalar

Korku..

Korku insana neler yaptırırdı?

Korku karşısında insanlar ikiye ayrılırdı. Ya donup kalır ve kitlenirlerdi.

Ya da köşeye sıkıştırılmış aslan gibi yırtınırlardı.

Duyduğum sözler üzerine yerimden öyle bir ayaklanmıştım ki beynime iletilen sesten henüz beynim tarafından komut gelemeyeceği kadar kısa bir sürede kendimi dışarıya atmıştım.

Bana haber vermiş kişi umrumda bile olmazken o an kendimi korku karşısında tepkiye göre ikiye ayrılan insanlar grubuna ait hissedememiştim.

Ben korku karşısında köşeye sıkışmış bir kediydim. O kedi, aslan kesilmek zorundaydı.

Yoğun bakıma daldığımda babamın başına toplanmış doktorları gözüm görmüyor, kulağım bana söylenenleri duymuyordu.

Aslına bakarsanız kalbim öyle bir çarpıyordu ki sanırım bunu krize girmiş Haluk Karaca bile duyabilirdi.

Daha öncesinde zorlukla para bulduğum ve ameliyatını geçirdiği zorlu kalp ameliyatından sonra kalbi dayanamaz olmuştu.

Yeni atlattığı ameliyatı ise kalbi kaldıramayacak kadar güçsüzleşmiş ve kalbini durmaya zorlamıştı.

Ellerim elekroşok cihazına tutunmak istediğinde sargılar yüzünden yapamamış olmam sebebiyle yanımdaki yüzünü seçemeyecek halde olduğum kişiye dönüp bağırmıştım.

"Kes şunları!"

Dönüp bir şeyler araması büyük bir zaman kaybı olarak bana dönmüş ve sertçe sargıları parçalamıştım.

Cihazın verdiği etki ile yatakta yükselen bedeni tepki vermedikçe kendimden geçiyor ve bağırıyordum. Ne dediğim hakkında en ufak bir fikrim yoktu.

Ta ki kalbi durana kadar..

"Baba!"

Bu öylesine bir bağırıştı ki ciğerlerimin parçalandığını ben hariç herkesin fark ettiğine emindim.

"Baba bırakma beni n'olur! Hadi baba!"

Sedyede sık sık yükselen vücudu makineden gelecek olan yaşam sesi için çabalarken çoktan açılmış dikişlerim sıkı sıkıya tuttuğum cihaza akmadan elimdeki eldivene doluyordu.

Beni çekmeye çalışan doktorlar, bağıran sesler.. hiçbiri yoktu.

Kendi sesimi bile duyamıyordum.

"200'e ayarla."

"Hadi baba! Yalvarırım!"

Babam yalvarmalarımı karşılıksız bırakmamıştı.

"Döndü."

Gözlerimden akan yaşları işte o zaman fark etmiştim.

Makineden gelen düzenli kalp atış sesleri ile nefes alabilirken kontrol eden doktorlarla birlikte elimdeki aleti bıraktım.

Çok şükür ki değerleri normale dönmüştü.

Almaya başlayacağım rahat nefesler hala bana gelmezken gözlerim kararmış ve kendimi doktorlardan birini duvara yaslamış halde bulmuştum.

Eldivenden akan kanlarıma inat ellerim sıkı sıkıya doktorun boğazındayken çekmeye çalışan insanların gücü yetersiz kalıyordu.

Nihayetinde deli gücü denen bir şey vardı.